Wat gebeurt er als we ons comfortabel voelen met 'tijdverspilling'?

De kracht van niets doen

We leven in een wereld waar tijd een schaars goed is geworden, en de meeste mensen hebben een permanente haast, maar we lijken nooit genoeg tijd te hebben.

Ik ben opgegroeid in Oost-Europa en geloofde dat niets doen een teken van zwakte was, een slechte gewoonte om uitgeroeid te worden.
Slaap was natuurlijk noodzakelijk, maar te veel slapen was pure luiheid . Het leven was iets om geleefd te worden, niet om doorgeslapen te worden. Hard werken was een deugd, stoppen om op adem te komen was dat niet. Voor mij betekende levend leven in wezen in actie zijn.

Spanning is wie je denkt dat je zou moeten zijn.  Ontspanning is wie je bent. Chinees gezegde

The Desire for More

Door herinneringen aan mijn kindertijd heen, zie ik mijn moeder altijd bezig zijn met iets: het huis schoonmaken, boodschappen doen, meerdere maaltijden per dag bereiden, het wasgoed verzorgen en strijken. En alsof dat op zichzelf geen voltijdbaan was, had ze een fulltime baan in een ziekenhuis. Ik weet niet hoe ze het deed en waar ze haar energie vandaan heeft gehaald, om eerlijk te zijn. Zelfs vandaag, wanneer ze haar pensionering nadert, denkt ze dat het volhouden van zichzelf de meeste tijd samen gaat met persoonlijke kracht.

De moderne samenleving van vandaag heeft velen van ons getransformeerd tot doeners, uitvoerders en overachievers. Het draait altijd ergens, altijd druk om meer te halen, en het bereiken van meer . Velen van ons zijn geconditioneerd om onze menselijke waarde te evalueren door hoe goed we het doen in het leven (op basis van persoonlijke en professionele doelen, resultaten en prestaties), onze bezittingen of functie op een visitekaartje. We hebben vaak de neiging om meer te willen doen en meer te krijgen, en hebben de neiging om ons geluk te hechten aan een geplande toekomst: "Op een dag, wanneer ik die baan, dat huis, die auto, een echtgenoot of een paar kinderen krijg, zal ik blij zijn . "In werkelijkheid, hoe meer we hebben, des te meer we willen. We noemen het vaak een behoefte aan vooruitgang en evolutie.

Dat is hoe ik een groot deel van mijn tijd heb geleefd. Ik bracht 15 jaar van mijn leven door in de zakelijke wereld en gebruikte mijn waarden door mijn sociale status en mijn beroep. In die tijd betekende het bouwen van een succesvolle carrière voor mij de wereld. Ik kan me herinneren hoe ik mezelf de hele tijd bezig hield, vaak gestresst en altijd haast had. Ik werkte in de regel tien uur per dag, plus weekends. Ik kon niet goed slapen, en in het algemeen bracht ik mijn weekendtijd door met het herstellen van stress door te veel eten. Dat voelde vermoeiend. Ik was een perfectionist en dat gaf me altijd een gevoel van trots; alsof perfectie een kracht of een teken van deugd was.

Hoe goed te zijn met goed genoeg

Op een dag zakte ik in elkaar. Ik zag vaak mijn collega's het kantoor verlaten na de reguliere werktijden, terwijl ik regelmatig bezig was met overuren. Ik gaf mezelf de schuld dat ik minder intelligent was dan mijn leeftijdsgenoten, omdat ik dacht dat mijn hersenen mijn opdrachten niet met dezelfde snelheid aankonden. Met andere woorden, ik dacht dat ik stom was. Ik had een praatje met mijn manager over mijn werklast, en dat was transformerend. Ik zei hem dat het te moeilijk was om ermee om te gaan. Ik zal de woorden van die manager nooit vergeten: "Sara, ik waardeer je harde werk en ik ben erg blij dat je in mijn team zit. Ik wil echter dat u weet dat ik alleen verwacht dat u de dagelijkse activiteiten uitvoert. Ik heb je nooit om perfectie gevraagd. Ik heb alleen om goed genoeg gevraagd. '

Dat was verbazingwekkend. Voor het eerst begon ik te begrijpen dat 'goed genoeg' nooit deel uitmaakte van mijn repertoire. Ik kon niet definiëren wat dat was. Ik wilde alles perfect doen, zodat niemand me kwaad kon doen of iets van mijn optreden kon beschuldigen . Ik was een oververrader en identificeerde mijn menselijke waarde door mijn professionele prestaties.

Ik verhoogde de lat zo hoog dat mijn lichaam niet meer kon voldoen aan de verwachtingen die ik mezelf had gesteld. Niemand anders was verantwoordelijk voor mijn situatie, maar voor mij. Dus dit is wat ik heb geleerd van die ervaring.

Wat gebeurt er als we ons
comfortabel voelen met 'tijdverspilling'?

De behoefte aan perfectie is energieverbruikend en kan uitputtend zijn voor lichaam en geest. Als dit je bekend voorkomt, weet dan dat je nooit van het perfectionisme af zult zijn totdat je leert hoe je goed genoeg bent.

Vooruitgang in plaats van perfectie

Vandaag streef ik naar vooruitgang in plaats van naar perfectie. Ik heb geleerd om mijn fouten te omarmen als broodnodige groeikansen. Telkens wanneer ik faal, maakt dat mij niet tot mislukken, want ik ben niet wat ik doe. Mijn baan maakt deel uit van het leven en niet van het leven zelf. Ik ben niet mijn beroep, hoeveel ik er ook van hou. Vandaag ben ik een life coach, op dezelfde manier ben ik een vrouw, een dochter, een zuster of iemand's vriend. Ik draag veel hoeden, en jij ook.

Veel mensen klagen erover dat ze te veel uren op het werk doorbrengen en niet genoeg tijd voor zichzelf hebben. Maar zodra ze met pensioen gaan, krijgen ze de tijd die ze altijd al hebben gewild en weten ze niet wat ze ermee moeten doen. Het is geen wonder dat een van de meest gestelde vragen bij nieuwe kennissen is: "Wat doe je voor de kost?"

De val van drukte

In werkelijkheid moeten de meesten van ons werken, en geld is een broodnodig instrument om te overleven. Wat zijn echter de kosten die we betalen om in deze drukte verstrikt te raken? Wat als we een essentieel onderdeel van ons leven missen? Wat als we ons loskoppelen van onze ware aard?

Praktijken om in stilte te zijn, zoals yoga of meditatie, zijn tegenwoordig een beetje speciaal geworden, iets dat we moeten leren in plaats van een natuurlijke behoefte aan stoppen te volgen, omdat we de neiging hebben om te vergeten hoe we ZIJN. Ik ben er zelf in het verleden geweest. Het kostte me een paar jaar om van de schuld af te komen omdat ik dingen langzaam deed of dingen deed die ik leuk vond.

Het is tijd om onszelf te bevrijden van
de 'doe het allemaal'-mentaliteit.

Begrijpen dat het zorgen voor mijn eigen behoeften, inclusief lange slaap, niet egoïstisch was - dat was een geleerde praktijk. Vandaag weet ik dat dit een vitaal onderdeel van het leven is - naar mijn lichaam luisteren en de batterijen van mijn ziel opladen , gezonde grenzen stellen met de buitenwereld en nee zeggen tegen dingen die ik niet echt wil doen. Mijn tijd waarderen als een voordeel, wetende dat, eenmaal weg, het nooit meer terug zal komen.

Volgens onderzoek bevinden de mensen die het langst wonen zich in Okinawa, Japan. Ik bezocht die plek twee jaar geleden en wilde meer leren over hun levensstijl. Mensen daar eten gezond en oefenen. Ze benadrukken niet veel en hebben een sociaal leven, ondanks hun leeftijd. Dat is wat ik ook te zien kreeg in de jaren dat ik in China en Zuid-Korea woonde: mensen die trainden, tai-chi of chi-gong deden, dansen of zingen in de parken van Seoul of de grote pleinen van Shanghai. Ze hielden zichzelf actief en brachten quality time door met gelijkgestemde mensen in hun gemeenschap.

Ik begon te beseffen dat ik geen Superwoman ben, en dat is oké. Ik stopte met proberen om op één dag honderd meer dingen te doen dan wie dan ook, en ik stopte mezelf met anderen te vergelijken. Mijn leven gaat over mij en ik heb niet het gevoel dat ik iemand een verklaring of verontschuldiging verschuldigd ben voor de manier waarop ik ervoor kies om het te leven. Ik weet dat ik niet elke minuut van mijn leven hetzelfde kan zijn. We hebben allemaal goede en slechte dagen. Als ik ziek of moe ben, zal mijn vermogen om te focussen en te presteren afnemen, en dat is menselijk.

Niets doen is een actie

Ik besloot mezelf te bevrijden van de 'doe het allemaal'-mentaliteit, en niets doen betekent niet noodzakelijk dat ik lui ben. Zolang het komt van een krachtige keuzeplaats - mijn eigen keuze - is niets doen een actie! Ik heb vaak tijd nodig om te ontspannen en op te laden: geest, lichaam en ziel.

De zin 'Ik heb geen tijd' voelt me ​​erg ontkrachtend. Het is alsof ik het leven laat leven in plaats van dat ik het leef. Als ik geen tijd voor mezelf kan vinden in mijn drukke agenda, haal ik het. We hebben allemaal vierentwintig uur per dag, en mijn wensen en behoeften zijn belangrijk.

We hebben allemaal tijd nodig om te ontspannen
 en op te laden: geest, lichaam en ziel.

Ik zorg ervoor dat ik pauzes neem tussen werkuren. Ik ben geen robot.

Soms ga ik uit voor een mooie wandeling in de natuur.

Ik speel met mijn hond.

Ik trakteer mezelf op een massage.

Ik kijk naar een goede film of lees een goed boek.

Ik luister naar ontspannende opnames, met mijn ogen dicht.

Ik doe een goed dutje.

Ik steek een kaars aan of een paar lekker ruikende wierook (Jasmine is mijn favoriet).

Ik ben begonnen om zelf meer uren door te brengen. Het betekent niet dat ik geen sociaal persoon ben of dat ik niet van de mensen om me heen hou. Dat is de manier waarop ik weer contact met mezelf krijg en ga aarden, nadenken en opladen.

Ik ontmoet soms positieve, niet-oordelende mensen die van me houden zoals ik ben.

Ik zorg ervoor dat ik meer lach, lach en plezier heb. Ik weet dat dat meer serotonine (het feel-good hormoon) in mijn lichaam stimuleert.

Ik heb geleerd het leven te behandelen als een geschenk dat het waard is om te genieten en te vieren. Ik stopte met wachten op de weekenden zodat ik kon leven. Vandaag kies ik ervoor om elke ochtend als een nieuwe start (ook op maandag) te zien, geweldige mogelijkheden voor mij om nieuwe dingen te leren en te groeien. Mijn leven moet geleefd worden, niet alleen over het bestaan, en ik kies ervoor om het ten volle te leven

Je bent een mens, geen mens. Stel je eigenwaarde niet gelijk aan hoe goed je dingen in het leven doet. Je bent niet wat je doet. Als je bent wat je doet, dan wanneer je niet ... je bent het niet. - Dr. Wayne Dyer

Bron:  Uplift

          © Sara Fabian