Een bitter gelijk: geen vluchtelingen onder daders Keulen

Het politieonderzoek naar de massa-aanranding in Keulen is dik een maand onderweg en de Nederlandse voorpagina's en nieuwsbulletins zwijgen terwijl de feiten boekdelen spreken. Vluchtelingen waren er amper of niet bij betrokken. Het is eerherstel voor iedereen die weigerde mee te huilen met de wolven in het bos. Voor de feministische activisten in Spijkenisse die gearresteerd werden wegens hun verzet tegen 'verzetsspray'. Voor de nuancezoekers die van 'wegkijken' en bagatellisering van vrouwelijk leed werden beschuldigd. En in zekere zin is het ook eerherstel voor de slachtoffers, die nu tenminste niet meer twéé keer misbruikt kunnen worden.

Voor wie de feiten in de ogen durft te zien:  de daders zijn leden van bekende criminele bendes. De aanrandingen waren het middel en beroving het doel. Natuurlijk maakt dit het voor de slachtoffers niet minder erg, maar het is essentieel voor de duiding. Nog meer feiten. Van de 58 verdachten zijn er slechts drie afkomstig uit een oorlogsgebied, zo zegt hoofdofficier van justitie Ulrich Bremer tegen de Duitse krant Die Welt. Onder de verdachten zijn er 25 Algerijnen, 21 Marokkanen en drie Tunesiërs. Daarnaast nog drie Duitsers en twee Syriërs. De overige verdachten zijn afkomstig uit Irak, Libië, Iran en Montenegro. Een aantal van de verdachten is minderjarig.

Sinds Die Welt deze bevindingen wereldkundig maakte, is de Nederlandse pers opvallend stil gebleven. De Belgische krant De Morgen durfde de hand wél in eigen boezem te steken. Gisteren publiceerden ze al een overzicht van de feiten en vandaag ging commentator Bart Eeckhart diep door het stof voor de bijdrage van De Morgen aan de anti-vluchtelingenhetze, in zijn bewonderenswaardige analyse Het massageweld van Keulen is de brandstichting in de Reichstag van onze tijd. We wachten nog op een Nederlandse commentator van een grote krant die dezelfde zelfkritiek tentoon durft te spreiden.

‘Ik neem mezelf dat kwalijk, dat mag u gerust weten’, zegt Eeckhart. ‘Al wie 'de' media nu verwijten dat ze alweer te snel geoordeeld hebben: doe gerust, ik vertel u hoe het gegaan is. Denk erover wat u wil, maar met commerciële druk had het allemaal niet veel te maken. Wel met de intimiderende druk van een rumoerige minderheid om een bepaalde 'waarheid' door te drukken: wie de asielcrisis niet als de oorzaak van Keulen durfde benoemen, stemde stilzwijgend in met de gewelddaden. Je zou dat een nieuwe vorm van politieke correctheid kunnen noemen.’ Niet zonder enige trots kunnen we bij LOVER stellen dat we niet gebogen hebben voor de druk van de boze onderbuik. We werden erom verketterd. Verraders van onze zusters werden we genoemd. Vieze mokkels van het #zeghet-feminisme, toen we de hypocrisie aansneden van een anti-seksismestrijd die enkel door racistische drijfveren wordt gevoed.  In dat licht denken we dat we ons dit korte moment van trots wel even mogen permitteren, ook al maakt het dat wat er gebeurd is natuurlijk verder geen grein minder erg… 

Want er zijn nog meer feiten, in de periferie van de feiten uit het politieonderzoek. Beulah Maud Devany van Open.Democracy interviewde diverse campagnevoerders tegen seksuele intimidatie op straat uit heel Noord-Europa, die allemaal hetzelfde constateerden: sinds de gebeurtenissen is er een significante toename van mannen die zich bij hun beweging willen aansluiten, maar allemaal zetten ze grote vraagtekens bij de motieven van deze kandidaten. ‘Sommige van deze mannen ken ik al jaren en ze hebben zich nooit ene fuck drukgemaakt over seksuele intimidatie op straat,’ zegt de Berlijnse Marie. ‘Ze willen alleen maar over Keulen praten zodra ze binnenkomen. Het interesseert ze geen moer dat we een agenda of actie moeten plannen, ze willen alleen over Keulen praten.’ Ook de Londense activist Andrew geeft toe dat hij een paar griezelige aanmeldingen had. ‘Mannen die zeiden dat ze witte vrouwen willen beschermen.’

In haar gesprekken met actievoerders uit Barcelona, Paris, Edinburgh, Kopenhagen en Amsterdam kwamen drie aspecten steeds weer terug, stelt Devany in haar reportage Men campaigning against violence against women: on whose terms? 1. De steun is tijdelijk. 2. De mannen die zich bij de beweging aansluiten hebben veel moeite om zich naar vrouwen te voegen. 3.  Ze dringen erg aan op snelle en gemakkelijke oplossingen voor een complex langetermijnprobleem. ‘Maar’, zo zegt Lily, activiste uit Barcelona, ‘we hebben mannen nodig die zich niet een paar maanden voor de zaak willen inzetten, maar jaren. Ze zullen zich moeten toewijden, moeten luisteren, en zich er bewust van worden dat er geen snelle gemakkelijke oplossingen zijn waar het seksuele straatintimidatie betreft. Er bestaat geen snelle weg naar heldendom in deze kwestie.’ En daar sluiten wij van LOVER ons volmondig bij aan.

- See more at: http://www.tijdschriftlover.nl/