eerder gepubliceerd 3 oktober 2019
Als u de uitdrukking "Het jaar zonder een zomer" googelt, verschijnen veel artikelen in de resultaten. Maar als we beginnen met het graven van dipper, blijkt dat de hierboven gegeven definitie onlangs is geïntroduceerd. Het wordt niet gebruikt in klimatologieboeken, zelfs in de tweede helft van de 20e eeuw gepubliceerd.
Het was William Humphreys die voor het eerst het onrustige jaar 1816 in 1920 noemde en de rampen verbond met de uitbarsting van Mount Tambora (Indonesië) in april 1815. Het feit werd algemeen erkend in 1979 toen de Amerikaanse oceanograaf Henry Stommel en zijn vrouw Elizabeth publiceerden hun artikel 'Het jaar zonder een zomer' in het wetenschappelijke tijdschrift American.
Kleine ijstijd
In 1982 publiceerde een Sovjet-klimatoloog Evgenii Borisenkov na zijn uitgebreide onderzoek met behulp van historische documentatie om de klimaatverandering van de laatste paar eeuwen te reconstrueren zijn boek Klimaat en menselijke activiteit. Het boek bevatte een lange referentielijst, vijftig bronnen over klimaatstudies. Maar het jaar 1816 werd slechts tweemaal in dat boek genoemd, in het volgende uittreksel:
“Na 1560 vestigden zich zeer zware klimatologische omstandigheden in Zwitserland. Er waren koude winters en bronnen, koude en vochtige zomers. Maïsgebrek werd gemeld in 1614, 1717, 1731 en 1785, mislukte oogst van wijnstokken in 1588, 1628, 1692, 1698 en 1816 . Dergelijke extreme klimaten hadden invloed op de economie, het burgerlijke en sociale leven. Van 1680 tot 1718 werden koude zomers met een enorme hoeveelheid neerslag gemeld in Frankrijk. Er waren zware droogten in Europa van 1782 tot 1785. De jaren tussen 1812 en 1821 en vooral 1816 en 1817 waren erg koud en erg vochtig. De koude winter werd gedocumenteerd in 1657-58. De gemiddelde temperatuur op het grondgebied van Denemarken tot Zweden was ongeveer 4 ° C lager dan in de periode 1931-1960. Dergelijke weersomstandigheden resulteerden in bevriezing van zeestranden ten oosten van Jutland ”.
Dat was een van de koude perioden die begon in 1812. Dergelijke koude perioden deden zich voor en na dat jaar voor. Een groot aantal klimatologen gebruiken de term Little Ice Age.
Little Ice Age (LIA) is een periode van wereldwijde relatieve koeling die zich uitstrekt van XIV tot XIX eeuw. De gegeven periode is de koudste van de gemiddelde jaarlijkse temperaturen in de afgelopen 2000 jaar. Voorafgaand aan de LIA was het klimaat optimaal (ongeveer X-XIII eeuw), wat de periode is van relatief warm en geregeld weer, milde winters en gebrek aan zware droogte. Bron.
Verschillende oorzaken zijn voorgesteld:
Orbitale cycli;
Vermindering van zonneactiviteit;
Verhoogde vulkanische activiteit;
Veranderingen in de oceaancirculatie;
Herbebossing of ontbossing herleid tot bevolkingsschommelingen in verschillende delen van de wereld;
Inherente variabiliteit van het wereldwijde klimaat.
En niet onbelangrijk is het feit dat die oorzaken ontstonden na de Grote Pest . Zelfs voordat het als de pest of de grote sterfte zelf het gevolg was van het begin van wereldwijde ramp, zie het artikel "Catastrofe". Het afnemende zonlicht en verhoogde vulkanische activiteit werden daar ook genoemd.
Hoe beïnvloeden zeestromingen het klimaat?
Het klimaat wordt dramatisch beïnvloed door oceaanstromingen. Je kunt het zien op de foto:
1816. Het jaar dat geen zomer had is niet iets i_mar_a
De wereldwijde circulatie van koude en warme stromingen. Op het schema is de koude diepe stroom blauw; de warme oppervlaktestroom is oranje. Er is ook Antarctische Circumpolaire Stroom maar deze wordt hier niet getoond. De warme Atlantische oceaanstroom wordt de Golfstroom genoemd. Het stroomt langs de kust van West-Europa naar het Scandinavische schiereiland, Svalbard, de Barentszzee en de Noordelijke IJszee. Dit is hoe het de temperatuur beïnvloedt:
vergelijk de gemiddelde januari-temperaturen in Hamburg, Tula en Nikolaevsk-on-Amur. Bekijk de website.
vergelijk de gemiddelde januari-temperaturen in Hamburg, Tula en Nikolaevsk-on-Amur. Bekijk de website .
Deze steden liggen ongeveer op dezelfde parallel, maar hun klimaat verschilt enorm. En het is niet vanwege hun continentaliteit, want Nikolaevsk-on-Amur ligt vlak bij de zee, nog dichter bij de zee dan Hamburg. Bovendien zijn de winters in Noordwest-Europa (bijvoorbeeld in Engeland, Duitsland, Denemarken, Nederland en zelfs Zuid-Noorwegen) milder dan de winters in steppegebieden van de Krim of Kuban, hoewel deze gebieden verder naar het zuiden liggen. En dat is te danken aan de Golfstroom. Volgens de wetenschappers in geval, het stopt Europa zal worden geconfronteerd met de klimatologische ramp.
De explosie op het olieplatform in de Golf van Mexico op 20 april 2010 haalde de krantenkoppen. Een artikel met de titel ' De Golfstroom stierf. We wachten op een nieuwe ijstijd? " zegt:
Het leven op aarde is net veranderd ... de Golfstroom is dood. Volgens de laatste satellietgegevens bestaat de Golfstroom niet meer. Het hele systeem van oceaanstromingen in de Noord-Atlantische Oceaan is een belangrijk element van thermische regulering van de planeet, waardoor Ierland en Engeland ijsvrij kunnen zijn en de Scandinavische landen minder koud zijn.
Het systeem van thermohaliene circulatie dat de wereld beschermde tegen de nieuwe ijstijd is nu op sommige plaatsen dood en sterft in andere gebieden.
In Duitsland gedurende twee opeenvolgende maanden (november en december 2010) bleef de permanente sneeuwbedekking ongeveer 10 cm dik, iets dat niet binnen vele decennia was gebeurd. Hier dalen de temperaturen meestal tot -20 ° C. Dit jaar was er geen typische sneeuwval voor het begin van de winter.
Dr. Gianluigi van Zangari, een theoretisch fysicus van het Instituut in Frascati, Italië, was de eerste die aankondigde dat de Golfstroom was vastgelopen. De wetenschapper en een groep experts volgden al enkele jaren de situatie in de Golf van Mexico. Zijn onderzoek werd gepubliceerd in een tijdschriftartikel van 12 juni 2010 en was gebaseerd op CCAR-satellietgegevens, Colorado, NOAA, na bevestiging bij de Amerikaanse marine. Later werden de operationele gegevens van de satellietkaart gewijzigd en de wetenschapper was ervan overtuigd dat dit een 'smederij' was.
Tegenwoordig wordt het onderwerp niet besproken. Het is gemeld dat de Golfstroom langzaam aan het afnemen is, maar het was al gemeld vóór de olievlek in de Golf van Mexico. Op 1 december 2005 kondigden de Britse wetenschappers aan dat de Golfstroom de afgelopen 13 jaar met 30 procent was afgenomen, wat een temperatuursverval zou kunnen veroorzaken. Het is ook gemeld dat als gevolg van de temperatuurdaling het weer extreem werd met keldertemperaturen, extreme hitte en droogtes of stortbuien en stormen die vernietiging en overstromingen veroorzaakten. Opwarming van de aarde wordt beschouwd als een reden voor de verzwakking van de warme stroom. Kortom, na verschillende wetenschappelijke artikelen te hebben gelezen, begreep ik dat wetenschappers niet zeker zijn over de aard van de Golfstroom en hopen dat deze niet zal vastlopen.
Er zijn ook warme en koude stromingen rond de Zuidpool.
Thermohaliene circulatie
Bovendien vormt de koude fout de binnenste cirkel en de warme fout is de buitenste cirkel. Misschien was er een tijd dat de circumpolaire fout ook rond de Noordpool bestond. Alleen was het omgekeerd, de warme fout vormde de binnenste cirkel en de koude fout was de buitenste cirkel waardoor de bewoners van het noordelijkste continent antieke kleding konden dragen.
Was de thermische regeling van de planeet handmatig geregeld?
Zo zag het continent eruit op de kaart van Mercator uit 1595.
De Noordpool op de kaart van Gerardus Merkator uit 1595.
De vorm is verrassend nauwkeurig voor een natuurobject. Zijn zijde blootgesteld aan Eurazië ziet er verwoest uit en de eilanden in de buurt ervan zijn misschien zijn delen. Ze heten de nieuwe landen:
Een stukje kaart van Mercator.
Het grootste deel van het land wordt in het Russisch " Nova Zembla " (Nieuw Land) genoemd, het kleinere deel wordt " Nieulant " genoemd, wat in het Nederlands "Nieuw Land" betekent. Hoogstwaarschijnlijk is het nu Spitsbergen. Er staat geschreven Gebroke land Keerwijck ( gebroken land of keerpunt in het Nederlands). Er is een klein eiland eronder genaamd "Beren Eylandt" ( Bereneiland), bestaat nog steeds. De eilanden "Macsin van het eiland" en "S. Hudo Willoughbes 'bestaan niet meer. Tenzij het Frantz Josef Land is dat verder naar het noorden ligt, dwz het was nog steeds een deel van het continent. We zullen er niet aan werken. Interessant is het feit dat het noordelijke continent de vorm van een volledige cirkel had. Plus het had een helling naar het midden en misschien was het zelfs (volgens Mercator's beschrijving). Er was een enorme waterbron in het midden; opnieuw was het rond, met een hoge berg in het midden. Het continent was verdeeld in 4 bijna gelijke delen. Het was verdeeld met zeestraten die begonnen met 5 kreken die 20 kreken maakten die ook toegangen tot het continent waren. En er was geen andere manier om naar binnen te gaan (rekening houdend met het feit dat de plaats was omgeven door bergen). Het water stroomde BINNEN het continent. Het maakte een werveling in het midden en ging naar beneden. Volgens een Nederlandse bron:
De verklarende tekst van de kaart zegt dat een belangrijk deel van het boek "Uitvinding" (Discovery) de geografische beschrijving van de Noordpool omvatte. Hoogstwaarschijnlijk was er een onbekend land, bestaande uit 4 grote eilanden, en het lag rond het poolpunt. Vier grote interne rivieren verbond de oceaan met de interne zee waar de grote zwarte rots kwam recht in het poolpunt. Black Rock ( Rupes Nigra ) was 33 nautische mijlen in omtrek en bereikte bijna de hemel. De rots was magnetisch, wat verklaart waarom alle kompassen naar het noorden wijzen.
Waterstroom maakte een grote werveling of draaikolk rond het rotsachtige eiland waar het water uiteindelijk verdween in de afgrond van de aarde . Bron.
U vindt meer informatie in mijn artikel "Hyperbore op de kaart van Mercator". Misschien was er een pomp in het continent die voor de watercirculatie van de wereldzee zorgde. Het klinkt tegenwoordig raar. En misschien heeft Mercator of iemand van wie Mercator deze informatie heeft overgenomen het allemaal verzonnen. Maar het past vrij goed bij het huidige systeem van watercirculatie. Een dergelijke circulatie rond de Noordpool kan een reden zijn voor een mild gunstig klimaat uit het verleden: onthoud dat lichte kleding of zelfs naakte lichamen vertegenwoordigd door antieke sculpturen samen met geavanceerde technologie en hoogwaardige artistieke gebouwen en huishoudelijke artikelen. Nu kunnen we dergelijke kleding niet dragen, het is te warm of te koud. Het vereist een echt mild klimaat. Mammoeten (id. Olifanten) woonden in Siberië en in de poolcirkel. Ze aten geen dennennaalden en konden met hun "hoeven" geen droog gras van onder ijskorst opgraven. Ze hebben elke dag 300 kg groen groen nodig.
“Een olifant in het wild verbruikt 300 kg bladeren en gras met een hoog percentage water per dag. In gevangenschap eten olifanten ongeveer 30 kg droog voer, 10 kg groenten en 10 kg brood. Een olifant drinkt 100-300 liter water per dag, afhankelijk van de luchttemperatuur ”. Bron
En te oordelen naar het aantal slagtanden dat in de laatste paar eeuwen werd gevonden, zelfs in het Extreme Noorden en de Arctische eilanden, waren daar veel mammoeten. Toen het Noordpoolgebied stierf, misschien vanwege een catastrofe, werd de planeetpomp vernietigd, veranderde de watercirculatie van de planeet en begon de kleine ijstijd. De Nederlanders zeggen dat er zelfs in de 14e eeuw heethoofden waren die naar dat dorre, maar nog steeds bestaande continent gingen. Weinigen kwamen levend terug. Maar dankzij hen weten we nu wat we weten. Misschien stortte het continent langzaam in en vroor het anders, anders zouden reizen en exploratie onmogelijk zijn. In dat geval gebeurde er iets anders met mammoeten die snel werden ingevroren met onverteerd voedsel in hun maag. En misschien gebeurde het veel later. Of misschien zijn de beschrijvingen (en kaarten) overgebleven uit de tijd dat het continent bewoond was?
Dat is hoe Borisenko het begin van de Kleine IJstijd beschrijft in zijn boek "Klimaat en menselijke activiteit":
“De overgang naar de kleine ijstijd begon tussen 1300 en 1450. De gemiddelde temperatuur daalde met 1,3-1,4 °. In de bergen van Zuid-Europa liet de boomgrens 200 meter zakken, hetgeen samen met de gemiddelde rondesnelheid van 0,6 - 0,7 ° / 100 meter overeenkwam met de waargenomen temperatuurdaling. Het groeiseizoen werd 3 weken korter.
Het poolijs blokkeerde de kosten van Groenland en IJsland. Als gevolg hiervan werden de nederzettingen van de Europeanen buiten Europa gehouden. Tijdens de extreme periode van 1675-1704 (1695 wordt als de meest extreme beschouwd) heerste het koude poolwater in de buurt van IJsland en de Faeröer. Zoals H. Lamb zegt, was het oceaanoppervlak 0,5 ° C kouder dan nu. De onstabiliteit van atmosferische processen nam toe, de cyclische activiteit nam toe, het aantal overstromingen nam toe, enz. Over het algemeen waren de wintertemperaturen in de periode van 1443-1700 zichtbaar lager dan in de daaropvolgende 250 jaar. Opgemerkt moet worden dat er tussen de koeling enkele warme periodes waren, zoals milde winters in Engeland en andere landen in 1665-1666 en 1718-1719.
De Alpengletsjer ontwikkelde zich opnieuw en bezet de gebieden die tijdens het klimaatoptimum waren overwogen. De verspreiding van gletsjer was gebruikelijk voor het noordelijk halfrond tijdens de kleine ijstijd. Het had grote invloed op de landbouw. In sommige provincies van China werden bijvoorbeeld bijna alle sinaasappelbomen gedood door de wintervorst van 1654-1676. Gewasfouten werden gerapporteerd als gevolg van de koude en vochtige zomerweer in Japan in 1782-1787, 1833-1839, 1866-1869.
De kleine ijstijd piekte in 1550-1700 en het klimaat varieerde het meest in de late XIV- vroege XV en in de XVI-XVII eeuw. Glaciation van Europese bergen bereikte een piek in 1600. De tweede piek was in 1820 na een sterke afkoeling van 1812-1817 . De zomers waren vochtig en koud en de winters waren ijzig. In Zwitserland werden binnen de warme periode van 1525-1569 48 warme en 21 koele zomermaanden (juni-augustus) gemeld. En ook was er een koude periode tussen 1570 en 1600 met 26 warme en 44 koude zomermaanden ”.
De tweede periode van de Kleine IJstijd in de vroege XIX eeuw.
Zoals besproken, begon de tweede piek van koeling in de Kleine IJstijd in 1812, niet in 1816 en het was niet verbonden met de uitbarsting van Mount Tambora in 1815. Daar was een andere reden voor. Wat was het? Veel authentieke geschiedenisonderzoekers zijn tot de conclusie gekomen dat in het begin van de XIX eeuw een ramp plaatsvond die resulteerde in overstromingen van steden, velden en bossen met een dikke laag modder en vuil. Er zijn verschillende versies van deze ramp, omdat deze niet in de officiële bronnen wordt vermeld. Het feit dat er in het recente verleden iets vreselijks is gebeurd, kan worden bewezen door wat we nu kunnen zien: weelderige begane grond van oude gebouwen, gebrek aan vruchtbare grond en oude bossen op uitgestrekte gebieden van de planeet.
Veel boeken verwijzen naar het jaar 1816 als het jaar zonder zomer. Maar ze werden allemaal geschreven in de late twintigste eeuw. We zullen nu ingaan op een boek geschreven door Canadese klimatologen, uitgegeven in 1992 onder de titel: “ Het jaar zonder zomer? Wereldklimaat in 1816”. De auteurs hadden uitstekend werk verricht om de klimaatgegevens van die periode te onderzoeken en samen te stellen. En niet alleen dat. Met behulp van boeken van andere auteurs en rapporten van weerstations, scheepsdagboeken en andere documenten van de XIX eeuw, met informatie over de prijs van weer, gewassen, maïs en voedingsproducten. Ze kwamen tot de conclusie dat de uitgebreide koeling was begonnen voordat de berg Tambora uitbrak. In 1816 was er een regionale temperatuurcurve in oostelijke delen van Noord-Amerika, West-Europa en China, waar de temperatuur daalde, terwijl deze in het westen van Noord-Amerika, Oost-Europa (dwz in Rusland) en Japan steeg.
“Hoewel het indirect bewijs is, lijkt het erop dat er vóór de uitbarsting van de berg Tambora enorme afkoeling was. Blijkbaar veroorzaakte de massale aerosolinjectie in de atmosfeer het overschrijden van de temperatuurdrempel in sommige delen van de wereld (misschien inclusief het blokkeren van hoge tonen en het vernietigen van de moesson). Natuurlijk is 'het jaar zonder zomer' in 1816 een lokaal fenomeen. Op het noordelijk halfrond, in westelijke delen van Noord-Amerika, in Oost-Europa en Japan waren de temperaturen blijkbaar gemiddeld of bovengemiddeld in tegenstelling tot opmerkelijke koude typisch voor de meeste oostelijke delen van Noord-Amerika, West-Europa en China. De interferentie van arctische luchtmassa's naar het zuiden in sommige regio's werd gecompenseerd door de polaire stroming van tropische lucht in andere ” .
Er zijn aanwijzingen in het boek dat de koeling begon in 1812 en niet in 1816:
“Vergelijking van gegevens van weerstations op het grondgebied van het Russische Rijk vanaf 1812 (Kiev, Reval (Tallinn), Riga, Sint-Petersburg (Leningrad), Vilnius, Voiri en Warschau) toont aan dat hoewel het jaar over het algemeen vrij koud was , Oktober was wat milder dan gedurende een lange periode. Naar schatting begon medio oktober Napoleons Grote Leger zijn terugtocht vanuit Moskou. November was relatief fris en december was ijskoud. Het grootste deel van het zwaar getroffen leger bereikte Vilnius in december; de temperatuur was ongeveer -20 ° C. In juni doorsneed het leger de Neman op weg naar Moskou (bijna dezelfde datum toen de Duitsers de rivier overstaken om de Sovjet-Unie in 1941 te rijken). Toen ze op het grondgebied van Rusland kwamen, waren officieren en soldaten van het Grote Leger goed gevoed en warm gekleed.
" Meer dan dat in 1812 was het veel kouder dan in 1816 vergeleken met de weerrecords van de Baltische weerstations in 1814, hoewel er geen uitbarsting vóór 1812 was. Onderzoek van graangewasstatistieken in Denemarken, Finland, Noorwegen en Zweden niet" t vertoont aanzienlijke mislukte oogsten in 1816 of 1817. Integendeel, het jaar 1812 (het koude jaar) was opmerkelijk voor de slechte oogst die leidde tot lokaal voedseltekort; mede door de oorlogstijd (het embargo van de Koninklijke Marine) was het moeilijk om goederen uit het buitenland te verkrijgen. De sterftecijfers in de bovengenoemde landen zijn ook beschikbaar. Het sterftecijfer was relatief hoog in 1812 en / of 1813, maar niet in 1816-17.
Gegevens over oogst en sterfte in Rusland ontbreken. De hongerlijsten in Rusland zijn schoon in 1816. In 1817 stegen de prijzen in verschillende delen van het rijk.
Hoewel het verschil tussen de gemiddelde temperaturen van 1814 en 1816 in de periode april-september negatief was op alle weerstations, terwijl het jaar 1812 veel kouder was dan 1816. Bovendien waren er geen tekenen van slechte oogsten in 1816 of in 1817, maar in 1812 was er een voedseltekort dat resulteerde in lokale hongersnoden in Noorwegen. Het dodental voor die landen was hoog in 1812 en 1813, niet in 1816-17.In Rusland waren de maïsoogsten in 1812 slecht in de buurt van Moskou en in Siberië; in 1817 was er een klein voedseltekort. Voor 1816 werden noch hongersnoden noch doden gemeld. De export van graan naar Engeland vanuit het noordwesten en het noorden van Rusland is sinds 1816 tot 1817 toegenomen ”. Bron “Het jaar zonder zomer? : wereldklimaat in 1816 ”
Hongersnood in Rusland
Dit is wat Wikipedia zegt over de honger in Rusland:
“In 1842 nam de regering het gemiddelde voor dat mislukkingen van gewassen elke 6-7 jaar plaatsvonden, die 2 jaar duurden. Halverwege de late 19e eeuw waren de ernstigste hongersnoden te herleiden tot slechte oogsten van 1873, 1880 en 1883 ”.
Het jaar 1816 en het begin van de eeuw hadden geen belangrijke gebeurtenissen. Een Canadese bron over het voedseltekort in Rusland:
“Rusland
Er zijn geen gegevens over de graanproductie of de export en import van graan, maar er is enige informatie over jaren van honger en in sommige gevallen de jaren waarin de oogsten slecht waren.
De meest gedetailleerde lijst wordt verstrekt door A. Kahan in zijn «Russische economische geschiedenis. De negentiende eeuw », 1968, pagina's 367-375. Wat de vroege XIXe eeuw betreft, stelt Kahan dat de graanoogst in 1812 in de buurt van Moskou en in Siberië slecht was en dat er in 1817 droogte was in chernozemische regio's, waardoor de prijzen werden verhoogd. In vergelijking met de gegevensbladen van andere jaren waren mensen niet het zwaarst getroffen in 1817. Hoe dan ook in 1816 wordt broodtekort of verhongering niet gemeld . Noch de lijsten van Dando noch Robinson vermelden het voedseltekort in 1817. Sorokin (1975, pagina 179) zegt dat in1812 deelde de overheid 2,5 miljoen roebel uit om brood te kopen en uit te delen aan degenen die verhongeren in het gouvernement van Moskou en in 1813 werden 6 miljoen roebel uitgedeeld voor hetzelfde doel in het gouvernement Kaluga en Smolensk. Naar alle waarschijnlijkheid was het tekort het gevolg van de koude 1812 . In 1816 werd broodtekort niet genoemd.
Naast wat door Engelse bronnen is gedocumenteerd, is hier enige informatie uit Russische encyclopedieën, gepubliceerd in de tsaristische periode tegen het einde van de XIX eeuw. De artikelen over hongersnood in Rusland en Europa zijn vrij groot en informatief in tegenstelling tot de Grote Sovjet Encyclopedie. Geen enkele auteur vermeldt de hongersnood in Rusland van 1816, 1817,hoewel er informatie is over hongersnood in 1817 in Duitsland ”. (Het jaar zonder zomer?: Wereldklimaat in 1816)
In het boek van de Canadese klimatologen staat dat Rusland in 1816-1817 graan exporteerde via noordwestelijke en noordelijke Russische havens (Liepãja, Riga, Sint-Petersburg en Arkhangelsk). De hypothese werd gemaakt dat als Rusland een graantekort had gehad, het het niet zou hebben geëxporteerd. Anderzijds was in 1818 en 1819 de uitvoer verboden. Het artikel "Hongersnood als een sociaal en economisch fenomeen" van KK Arseniev's New Encyclopedic Dictionary uit 1913 bevat de volgende informatie:
“Zelfs in magere jaren heeft Rusland veel export van brood en graan en stopt het zelden. Er moeten andere redenen zijn, behalve het falen van het gewas om mensen te laten verhongeren ”.
In de twintigste eeuw hebben verschillende boeken over hongersnood in Rusland in het buitenland uitgegeven:
• Dando, WA 1981. «Door de mens veroorzaakte hongersnoden: enkele geografische inzichten uit een verkennend onderzoek naar een millennium van Russische hongersnood. In: Hongersnood: de oorzaken, gevolgen en management. »
• Kahan, A. 1968.« Natuurlijke rampen en hun effect op de voedselvoorziening in Rusland »
• Kazmer, DR en V. Kazmer. 1977. "Russische economische geschiedenis, een gids voor informatiebronnen"
• Robbins, RG, Jr. 1979. "Hongersnood in Rusland. In: The Modern Encyclopedia of Russian and Soviet History », Deel II.
Het artikel "Hongersnood als een sociale ramp" (Brockhaus en Efrone Encyclopedic Dictionary) bevestigt het volgende:
“ Nooit is het hele grondgebied van Rusland getroffen door hongersnood . Al in 1819 kondigde het Comité van Ministers aan dat “rekening houdend met de uitgestrektheid en verscheidenheid van Rusland van zijn klimaatzones en bodems die het land nooit heeft gehad en geen honger zal hebben, hoe arm de oogst ook is. In sommige gebieden zou veel brood blijven ”. En dat is de reden waarom "met actieve broodhandel, gemakkelijk transporteren en verstandig verre bezoeken er geen honger of zelfs broodtekort kan zijn". Bron .
De conclusie is dat de hongersnood in Rusland door de mens kan zijn veroorzaakt.
Een medaillon ter nagedachtenis aan de hongersnood in 1816 in Duitsland
Met uitzondering van enkele foto's die de ramp van 1816 tonen, zijn er herdenkingsmedailles geproduceerd door Johann Thomas Stettner (1785-1872), het Beierse graf, over de hongersnood en dierbaarheid 1816 en 1817 in Duitsland.
Tinnen medaille met kleurrijke kopergravures. Over de hongersnood en dierbaarheid 1817.
Dezelfde graver produceerde 4 medailles op de rampen van 1816 en 4 medailles op de gunstige gebeurtenissen van 1817 met een verklarende tekst op de keerzijde en een medaille met prijzen voor de belangrijkste voedingsproducten vanaf 1816 op de keerzijde en 1771 op de keerzijde.
De tekst in het kort: in 1816 waren zware onweersbuien met hun luide donderslagen en levendige bliksemflitsen gebruikelijk. Hagelbuien zorgden voor de oogst en een zware storm verwoestte huizen en bomen. Vanwege gestage regenval was er een slechte graanoogst en hadden mensen sinds vroeg in de ochtend in de rij gestaan om wat brood te kopen.
In 1817 was het graangewas overvloedig, voer was er in overvloed. De bijzonderheid was dat er verschillende tarwekoppen op één halm waren. Dit was eerder gedocumenteerd. Het artikel “Catastrofe”: “In 1547 werd de kleine tarwe in verschillende vormen en soorten geoogst in Vlaanderen, drie mijl verwijderd van Gent. Sommige met bijbehorende tarwekoppen, sommige met gescheiden tarwekoppen, met 4, 8, 12, tot 15 tarwekoppen op een halm ”.
Deze medailles zijn misschien het enige significante bewijs van abnormale weersomstandigheden uit 1816 naast de tekstdocumenten die ik eerder heb genoemd. Er zijn ook enkele bronnen die op sommige plaatsen ongewoon kleurrijke zonsondergangen melden en als voorbeeld foto's van andere tijdsperioden nemen.
Bron:
Het was William Humphreys die voor het eerst het onrustige jaar 1816 in 1920 noemde en de rampen verbond met de uitbarsting van Mount Tambora (Indonesië) in april 1815. Het feit werd algemeen erkend in 1979 toen de Amerikaanse oceanograaf Henry Stommel en zijn vrouw Elizabeth publiceerden hun artikel 'Het jaar zonder een zomer' in het wetenschappelijke tijdschrift American.
Kleine ijstijd
In 1982 publiceerde een Sovjet-klimatoloog Evgenii Borisenkov na zijn uitgebreide onderzoek met behulp van historische documentatie om de klimaatverandering van de laatste paar eeuwen te reconstrueren zijn boek Klimaat en menselijke activiteit. Het boek bevatte een lange referentielijst, vijftig bronnen over klimaatstudies. Maar het jaar 1816 werd slechts tweemaal in dat boek genoemd, in het volgende uittreksel:
“Na 1560 vestigden zich zeer zware klimatologische omstandigheden in Zwitserland. Er waren koude winters en bronnen, koude en vochtige zomers. Maïsgebrek werd gemeld in 1614, 1717, 1731 en 1785, mislukte oogst van wijnstokken in 1588, 1628, 1692, 1698 en 1816 . Dergelijke extreme klimaten hadden invloed op de economie, het burgerlijke en sociale leven. Van 1680 tot 1718 werden koude zomers met een enorme hoeveelheid neerslag gemeld in Frankrijk. Er waren zware droogten in Europa van 1782 tot 1785. De jaren tussen 1812 en 1821 en vooral 1816 en 1817 waren erg koud en erg vochtig. De koude winter werd gedocumenteerd in 1657-58. De gemiddelde temperatuur op het grondgebied van Denemarken tot Zweden was ongeveer 4 ° C lager dan in de periode 1931-1960. Dergelijke weersomstandigheden resulteerden in bevriezing van zeestranden ten oosten van Jutland ”.
Dat was een van de koude perioden die begon in 1812. Dergelijke koude perioden deden zich voor en na dat jaar voor. Een groot aantal klimatologen gebruiken de term Little Ice Age.
Little Ice Age (LIA) is een periode van wereldwijde relatieve koeling die zich uitstrekt van XIV tot XIX eeuw. De gegeven periode is de koudste van de gemiddelde jaarlijkse temperaturen in de afgelopen 2000 jaar. Voorafgaand aan de LIA was het klimaat optimaal (ongeveer X-XIII eeuw), wat de periode is van relatief warm en geregeld weer, milde winters en gebrek aan zware droogte. Bron.
Verschillende oorzaken zijn voorgesteld:
Orbitale cycli;
Vermindering van zonneactiviteit;
Verhoogde vulkanische activiteit;
Veranderingen in de oceaancirculatie;
Herbebossing of ontbossing herleid tot bevolkingsschommelingen in verschillende delen van de wereld;
Inherente variabiliteit van het wereldwijde klimaat.
En niet onbelangrijk is het feit dat die oorzaken ontstonden na de Grote Pest . Zelfs voordat het als de pest of de grote sterfte zelf het gevolg was van het begin van wereldwijde ramp, zie het artikel "Catastrofe". Het afnemende zonlicht en verhoogde vulkanische activiteit werden daar ook genoemd.
Hoe beïnvloeden zeestromingen het klimaat?
Het klimaat wordt dramatisch beïnvloed door oceaanstromingen. Je kunt het zien op de foto:
1816. Het jaar dat geen zomer had is niet iets i_mar_a
De wereldwijde circulatie van koude en warme stromingen. Op het schema is de koude diepe stroom blauw; de warme oppervlaktestroom is oranje. Er is ook Antarctische Circumpolaire Stroom maar deze wordt hier niet getoond. De warme Atlantische oceaanstroom wordt de Golfstroom genoemd. Het stroomt langs de kust van West-Europa naar het Scandinavische schiereiland, Svalbard, de Barentszzee en de Noordelijke IJszee. Dit is hoe het de temperatuur beïnvloedt:
vergelijk de gemiddelde januari-temperaturen in Hamburg, Tula en Nikolaevsk-on-Amur. Bekijk de website.
vergelijk de gemiddelde januari-temperaturen in Hamburg, Tula en Nikolaevsk-on-Amur. Bekijk de website .
Deze steden liggen ongeveer op dezelfde parallel, maar hun klimaat verschilt enorm. En het is niet vanwege hun continentaliteit, want Nikolaevsk-on-Amur ligt vlak bij de zee, nog dichter bij de zee dan Hamburg. Bovendien zijn de winters in Noordwest-Europa (bijvoorbeeld in Engeland, Duitsland, Denemarken, Nederland en zelfs Zuid-Noorwegen) milder dan de winters in steppegebieden van de Krim of Kuban, hoewel deze gebieden verder naar het zuiden liggen. En dat is te danken aan de Golfstroom. Volgens de wetenschappers in geval, het stopt Europa zal worden geconfronteerd met de klimatologische ramp.
De explosie op het olieplatform in de Golf van Mexico op 20 april 2010 haalde de krantenkoppen. Een artikel met de titel ' De Golfstroom stierf. We wachten op een nieuwe ijstijd? " zegt:
Het leven op aarde is net veranderd ... de Golfstroom is dood. Volgens de laatste satellietgegevens bestaat de Golfstroom niet meer. Het hele systeem van oceaanstromingen in de Noord-Atlantische Oceaan is een belangrijk element van thermische regulering van de planeet, waardoor Ierland en Engeland ijsvrij kunnen zijn en de Scandinavische landen minder koud zijn.
Het systeem van thermohaliene circulatie dat de wereld beschermde tegen de nieuwe ijstijd is nu op sommige plaatsen dood en sterft in andere gebieden.
In Duitsland gedurende twee opeenvolgende maanden (november en december 2010) bleef de permanente sneeuwbedekking ongeveer 10 cm dik, iets dat niet binnen vele decennia was gebeurd. Hier dalen de temperaturen meestal tot -20 ° C. Dit jaar was er geen typische sneeuwval voor het begin van de winter.
Dr. Gianluigi van Zangari, een theoretisch fysicus van het Instituut in Frascati, Italië, was de eerste die aankondigde dat de Golfstroom was vastgelopen. De wetenschapper en een groep experts volgden al enkele jaren de situatie in de Golf van Mexico. Zijn onderzoek werd gepubliceerd in een tijdschriftartikel van 12 juni 2010 en was gebaseerd op CCAR-satellietgegevens, Colorado, NOAA, na bevestiging bij de Amerikaanse marine. Later werden de operationele gegevens van de satellietkaart gewijzigd en de wetenschapper was ervan overtuigd dat dit een 'smederij' was.
Tegenwoordig wordt het onderwerp niet besproken. Het is gemeld dat de Golfstroom langzaam aan het afnemen is, maar het was al gemeld vóór de olievlek in de Golf van Mexico. Op 1 december 2005 kondigden de Britse wetenschappers aan dat de Golfstroom de afgelopen 13 jaar met 30 procent was afgenomen, wat een temperatuursverval zou kunnen veroorzaken. Het is ook gemeld dat als gevolg van de temperatuurdaling het weer extreem werd met keldertemperaturen, extreme hitte en droogtes of stortbuien en stormen die vernietiging en overstromingen veroorzaakten. Opwarming van de aarde wordt beschouwd als een reden voor de verzwakking van de warme stroom. Kortom, na verschillende wetenschappelijke artikelen te hebben gelezen, begreep ik dat wetenschappers niet zeker zijn over de aard van de Golfstroom en hopen dat deze niet zal vastlopen.
Er zijn ook warme en koude stromingen rond de Zuidpool.
Thermohaliene circulatie
Bovendien vormt de koude fout de binnenste cirkel en de warme fout is de buitenste cirkel. Misschien was er een tijd dat de circumpolaire fout ook rond de Noordpool bestond. Alleen was het omgekeerd, de warme fout vormde de binnenste cirkel en de koude fout was de buitenste cirkel waardoor de bewoners van het noordelijkste continent antieke kleding konden dragen.
Was de thermische regeling van de planeet handmatig geregeld?
Zo zag het continent eruit op de kaart van Mercator uit 1595.
De Noordpool op de kaart van Gerardus Merkator uit 1595.
De vorm is verrassend nauwkeurig voor een natuurobject. Zijn zijde blootgesteld aan Eurazië ziet er verwoest uit en de eilanden in de buurt ervan zijn misschien zijn delen. Ze heten de nieuwe landen:
Het grootste deel van het land wordt in het Russisch " Nova Zembla " (Nieuw Land) genoemd, het kleinere deel wordt " Nieulant " genoemd, wat in het Nederlands "Nieuw Land" betekent. Hoogstwaarschijnlijk is het nu Spitsbergen. Er staat geschreven Gebroke land Keerwijck ( gebroken land of keerpunt in het Nederlands). Er is een klein eiland eronder genaamd "Beren Eylandt" ( Bereneiland), bestaat nog steeds. De eilanden "Macsin van het eiland" en "S. Hudo Willoughbes 'bestaan niet meer. Tenzij het Frantz Josef Land is dat verder naar het noorden ligt, dwz het was nog steeds een deel van het continent. We zullen er niet aan werken. Interessant is het feit dat het noordelijke continent de vorm van een volledige cirkel had. Plus het had een helling naar het midden en misschien was het zelfs (volgens Mercator's beschrijving). Er was een enorme waterbron in het midden; opnieuw was het rond, met een hoge berg in het midden. Het continent was verdeeld in 4 bijna gelijke delen. Het was verdeeld met zeestraten die begonnen met 5 kreken die 20 kreken maakten die ook toegangen tot het continent waren. En er was geen andere manier om naar binnen te gaan (rekening houdend met het feit dat de plaats was omgeven door bergen). Het water stroomde BINNEN het continent. Het maakte een werveling in het midden en ging naar beneden. Volgens een Nederlandse bron:
De verklarende tekst van de kaart zegt dat een belangrijk deel van het boek "Uitvinding" (Discovery) de geografische beschrijving van de Noordpool omvatte. Hoogstwaarschijnlijk was er een onbekend land, bestaande uit 4 grote eilanden, en het lag rond het poolpunt. Vier grote interne rivieren verbond de oceaan met de interne zee waar de grote zwarte rots kwam recht in het poolpunt. Black Rock ( Rupes Nigra ) was 33 nautische mijlen in omtrek en bereikte bijna de hemel. De rots was magnetisch, wat verklaart waarom alle kompassen naar het noorden wijzen.
Waterstroom maakte een grote werveling of draaikolk rond het rotsachtige eiland waar het water uiteindelijk verdween in de afgrond van de aarde . Bron.
U vindt meer informatie in mijn artikel "Hyperbore op de kaart van Mercator". Misschien was er een pomp in het continent die voor de watercirculatie van de wereldzee zorgde. Het klinkt tegenwoordig raar. En misschien heeft Mercator of iemand van wie Mercator deze informatie heeft overgenomen het allemaal verzonnen. Maar het past vrij goed bij het huidige systeem van watercirculatie. Een dergelijke circulatie rond de Noordpool kan een reden zijn voor een mild gunstig klimaat uit het verleden: onthoud dat lichte kleding of zelfs naakte lichamen vertegenwoordigd door antieke sculpturen samen met geavanceerde technologie en hoogwaardige artistieke gebouwen en huishoudelijke artikelen. Nu kunnen we dergelijke kleding niet dragen, het is te warm of te koud. Het vereist een echt mild klimaat. Mammoeten (id. Olifanten) woonden in Siberië en in de poolcirkel. Ze aten geen dennennaalden en konden met hun "hoeven" geen droog gras van onder ijskorst opgraven. Ze hebben elke dag 300 kg groen groen nodig.
“Een olifant in het wild verbruikt 300 kg bladeren en gras met een hoog percentage water per dag. In gevangenschap eten olifanten ongeveer 30 kg droog voer, 10 kg groenten en 10 kg brood. Een olifant drinkt 100-300 liter water per dag, afhankelijk van de luchttemperatuur ”. Bron
En te oordelen naar het aantal slagtanden dat in de laatste paar eeuwen werd gevonden, zelfs in het Extreme Noorden en de Arctische eilanden, waren daar veel mammoeten. Toen het Noordpoolgebied stierf, misschien vanwege een catastrofe, werd de planeetpomp vernietigd, veranderde de watercirculatie van de planeet en begon de kleine ijstijd. De Nederlanders zeggen dat er zelfs in de 14e eeuw heethoofden waren die naar dat dorre, maar nog steeds bestaande continent gingen. Weinigen kwamen levend terug. Maar dankzij hen weten we nu wat we weten. Misschien stortte het continent langzaam in en vroor het anders, anders zouden reizen en exploratie onmogelijk zijn. In dat geval gebeurde er iets anders met mammoeten die snel werden ingevroren met onverteerd voedsel in hun maag. En misschien gebeurde het veel later. Of misschien zijn de beschrijvingen (en kaarten) overgebleven uit de tijd dat het continent bewoond was?
Dat is hoe Borisenko het begin van de Kleine IJstijd beschrijft in zijn boek "Klimaat en menselijke activiteit":
“De overgang naar de kleine ijstijd begon tussen 1300 en 1450. De gemiddelde temperatuur daalde met 1,3-1,4 °. In de bergen van Zuid-Europa liet de boomgrens 200 meter zakken, hetgeen samen met de gemiddelde rondesnelheid van 0,6 - 0,7 ° / 100 meter overeenkwam met de waargenomen temperatuurdaling. Het groeiseizoen werd 3 weken korter.
Het poolijs blokkeerde de kosten van Groenland en IJsland. Als gevolg hiervan werden de nederzettingen van de Europeanen buiten Europa gehouden. Tijdens de extreme periode van 1675-1704 (1695 wordt als de meest extreme beschouwd) heerste het koude poolwater in de buurt van IJsland en de Faeröer. Zoals H. Lamb zegt, was het oceaanoppervlak 0,5 ° C kouder dan nu. De onstabiliteit van atmosferische processen nam toe, de cyclische activiteit nam toe, het aantal overstromingen nam toe, enz. Over het algemeen waren de wintertemperaturen in de periode van 1443-1700 zichtbaar lager dan in de daaropvolgende 250 jaar. Opgemerkt moet worden dat er tussen de koeling enkele warme periodes waren, zoals milde winters in Engeland en andere landen in 1665-1666 en 1718-1719.
De Alpengletsjer ontwikkelde zich opnieuw en bezet de gebieden die tijdens het klimaatoptimum waren overwogen. De verspreiding van gletsjer was gebruikelijk voor het noordelijk halfrond tijdens de kleine ijstijd. Het had grote invloed op de landbouw. In sommige provincies van China werden bijvoorbeeld bijna alle sinaasappelbomen gedood door de wintervorst van 1654-1676. Gewasfouten werden gerapporteerd als gevolg van de koude en vochtige zomerweer in Japan in 1782-1787, 1833-1839, 1866-1869.
De kleine ijstijd piekte in 1550-1700 en het klimaat varieerde het meest in de late XIV- vroege XV en in de XVI-XVII eeuw. Glaciation van Europese bergen bereikte een piek in 1600. De tweede piek was in 1820 na een sterke afkoeling van 1812-1817 . De zomers waren vochtig en koud en de winters waren ijzig. In Zwitserland werden binnen de warme periode van 1525-1569 48 warme en 21 koele zomermaanden (juni-augustus) gemeld. En ook was er een koude periode tussen 1570 en 1600 met 26 warme en 44 koude zomermaanden ”.
De tweede periode van de Kleine IJstijd in de vroege XIX eeuw.
Zoals besproken, begon de tweede piek van koeling in de Kleine IJstijd in 1812, niet in 1816 en het was niet verbonden met de uitbarsting van Mount Tambora in 1815. Daar was een andere reden voor. Wat was het? Veel authentieke geschiedenisonderzoekers zijn tot de conclusie gekomen dat in het begin van de XIX eeuw een ramp plaatsvond die resulteerde in overstromingen van steden, velden en bossen met een dikke laag modder en vuil. Er zijn verschillende versies van deze ramp, omdat deze niet in de officiële bronnen wordt vermeld. Het feit dat er in het recente verleden iets vreselijks is gebeurd, kan worden bewezen door wat we nu kunnen zien: weelderige begane grond van oude gebouwen, gebrek aan vruchtbare grond en oude bossen op uitgestrekte gebieden van de planeet.
Veel boeken verwijzen naar het jaar 1816 als het jaar zonder zomer. Maar ze werden allemaal geschreven in de late twintigste eeuw. We zullen nu ingaan op een boek geschreven door Canadese klimatologen, uitgegeven in 1992 onder de titel: “ Het jaar zonder zomer? Wereldklimaat in 1816”. De auteurs hadden uitstekend werk verricht om de klimaatgegevens van die periode te onderzoeken en samen te stellen. En niet alleen dat. Met behulp van boeken van andere auteurs en rapporten van weerstations, scheepsdagboeken en andere documenten van de XIX eeuw, met informatie over de prijs van weer, gewassen, maïs en voedingsproducten. Ze kwamen tot de conclusie dat de uitgebreide koeling was begonnen voordat de berg Tambora uitbrak. In 1816 was er een regionale temperatuurcurve in oostelijke delen van Noord-Amerika, West-Europa en China, waar de temperatuur daalde, terwijl deze in het westen van Noord-Amerika, Oost-Europa (dwz in Rusland) en Japan steeg.
“Hoewel het indirect bewijs is, lijkt het erop dat er vóór de uitbarsting van de berg Tambora enorme afkoeling was. Blijkbaar veroorzaakte de massale aerosolinjectie in de atmosfeer het overschrijden van de temperatuurdrempel in sommige delen van de wereld (misschien inclusief het blokkeren van hoge tonen en het vernietigen van de moesson). Natuurlijk is 'het jaar zonder zomer' in 1816 een lokaal fenomeen. Op het noordelijk halfrond, in westelijke delen van Noord-Amerika, in Oost-Europa en Japan waren de temperaturen blijkbaar gemiddeld of bovengemiddeld in tegenstelling tot opmerkelijke koude typisch voor de meeste oostelijke delen van Noord-Amerika, West-Europa en China. De interferentie van arctische luchtmassa's naar het zuiden in sommige regio's werd gecompenseerd door de polaire stroming van tropische lucht in andere ” .
Er zijn aanwijzingen in het boek dat de koeling begon in 1812 en niet in 1816:
“Vergelijking van gegevens van weerstations op het grondgebied van het Russische Rijk vanaf 1812 (Kiev, Reval (Tallinn), Riga, Sint-Petersburg (Leningrad), Vilnius, Voiri en Warschau) toont aan dat hoewel het jaar over het algemeen vrij koud was , Oktober was wat milder dan gedurende een lange periode. Naar schatting begon medio oktober Napoleons Grote Leger zijn terugtocht vanuit Moskou. November was relatief fris en december was ijskoud. Het grootste deel van het zwaar getroffen leger bereikte Vilnius in december; de temperatuur was ongeveer -20 ° C. In juni doorsneed het leger de Neman op weg naar Moskou (bijna dezelfde datum toen de Duitsers de rivier overstaken om de Sovjet-Unie in 1941 te rijken). Toen ze op het grondgebied van Rusland kwamen, waren officieren en soldaten van het Grote Leger goed gevoed en warm gekleed.
" Meer dan dat in 1812 was het veel kouder dan in 1816 vergeleken met de weerrecords van de Baltische weerstations in 1814, hoewel er geen uitbarsting vóór 1812 was. Onderzoek van graangewasstatistieken in Denemarken, Finland, Noorwegen en Zweden niet" t vertoont aanzienlijke mislukte oogsten in 1816 of 1817. Integendeel, het jaar 1812 (het koude jaar) was opmerkelijk voor de slechte oogst die leidde tot lokaal voedseltekort; mede door de oorlogstijd (het embargo van de Koninklijke Marine) was het moeilijk om goederen uit het buitenland te verkrijgen. De sterftecijfers in de bovengenoemde landen zijn ook beschikbaar. Het sterftecijfer was relatief hoog in 1812 en / of 1813, maar niet in 1816-17.
Gegevens over oogst en sterfte in Rusland ontbreken. De hongerlijsten in Rusland zijn schoon in 1816. In 1817 stegen de prijzen in verschillende delen van het rijk.
Hoewel het verschil tussen de gemiddelde temperaturen van 1814 en 1816 in de periode april-september negatief was op alle weerstations, terwijl het jaar 1812 veel kouder was dan 1816. Bovendien waren er geen tekenen van slechte oogsten in 1816 of in 1817, maar in 1812 was er een voedseltekort dat resulteerde in lokale hongersnoden in Noorwegen. Het dodental voor die landen was hoog in 1812 en 1813, niet in 1816-17.In Rusland waren de maïsoogsten in 1812 slecht in de buurt van Moskou en in Siberië; in 1817 was er een klein voedseltekort. Voor 1816 werden noch hongersnoden noch doden gemeld. De export van graan naar Engeland vanuit het noordwesten en het noorden van Rusland is sinds 1816 tot 1817 toegenomen ”. Bron “Het jaar zonder zomer? : wereldklimaat in 1816 ”
Hongersnood in Rusland
Dit is wat Wikipedia zegt over de honger in Rusland:
“In 1842 nam de regering het gemiddelde voor dat mislukkingen van gewassen elke 6-7 jaar plaatsvonden, die 2 jaar duurden. Halverwege de late 19e eeuw waren de ernstigste hongersnoden te herleiden tot slechte oogsten van 1873, 1880 en 1883 ”.
Het jaar 1816 en het begin van de eeuw hadden geen belangrijke gebeurtenissen. Een Canadese bron over het voedseltekort in Rusland:
“Rusland
Er zijn geen gegevens over de graanproductie of de export en import van graan, maar er is enige informatie over jaren van honger en in sommige gevallen de jaren waarin de oogsten slecht waren.
De meest gedetailleerde lijst wordt verstrekt door A. Kahan in zijn «Russische economische geschiedenis. De negentiende eeuw », 1968, pagina's 367-375. Wat de vroege XIXe eeuw betreft, stelt Kahan dat de graanoogst in 1812 in de buurt van Moskou en in Siberië slecht was en dat er in 1817 droogte was in chernozemische regio's, waardoor de prijzen werden verhoogd. In vergelijking met de gegevensbladen van andere jaren waren mensen niet het zwaarst getroffen in 1817. Hoe dan ook in 1816 wordt broodtekort of verhongering niet gemeld . Noch de lijsten van Dando noch Robinson vermelden het voedseltekort in 1817. Sorokin (1975, pagina 179) zegt dat in1812 deelde de overheid 2,5 miljoen roebel uit om brood te kopen en uit te delen aan degenen die verhongeren in het gouvernement van Moskou en in 1813 werden 6 miljoen roebel uitgedeeld voor hetzelfde doel in het gouvernement Kaluga en Smolensk. Naar alle waarschijnlijkheid was het tekort het gevolg van de koude 1812 . In 1816 werd broodtekort niet genoemd.
Naast wat door Engelse bronnen is gedocumenteerd, is hier enige informatie uit Russische encyclopedieën, gepubliceerd in de tsaristische periode tegen het einde van de XIX eeuw. De artikelen over hongersnood in Rusland en Europa zijn vrij groot en informatief in tegenstelling tot de Grote Sovjet Encyclopedie. Geen enkele auteur vermeldt de hongersnood in Rusland van 1816, 1817,hoewel er informatie is over hongersnood in 1817 in Duitsland ”. (Het jaar zonder zomer?: Wereldklimaat in 1816)
In het boek van de Canadese klimatologen staat dat Rusland in 1816-1817 graan exporteerde via noordwestelijke en noordelijke Russische havens (Liepãja, Riga, Sint-Petersburg en Arkhangelsk). De hypothese werd gemaakt dat als Rusland een graantekort had gehad, het het niet zou hebben geëxporteerd. Anderzijds was in 1818 en 1819 de uitvoer verboden. Het artikel "Hongersnood als een sociaal en economisch fenomeen" van KK Arseniev's New Encyclopedic Dictionary uit 1913 bevat de volgende informatie:
“Zelfs in magere jaren heeft Rusland veel export van brood en graan en stopt het zelden. Er moeten andere redenen zijn, behalve het falen van het gewas om mensen te laten verhongeren ”.
In de twintigste eeuw hebben verschillende boeken over hongersnood in Rusland in het buitenland uitgegeven:
• Dando, WA 1981. «Door de mens veroorzaakte hongersnoden: enkele geografische inzichten uit een verkennend onderzoek naar een millennium van Russische hongersnood. In: Hongersnood: de oorzaken, gevolgen en management. »
• Kahan, A. 1968.« Natuurlijke rampen en hun effect op de voedselvoorziening in Rusland »
• Kazmer, DR en V. Kazmer. 1977. "Russische economische geschiedenis, een gids voor informatiebronnen"
• Robbins, RG, Jr. 1979. "Hongersnood in Rusland. In: The Modern Encyclopedia of Russian and Soviet History », Deel II.
Het artikel "Hongersnood als een sociale ramp" (Brockhaus en Efrone Encyclopedic Dictionary) bevestigt het volgende:
“ Nooit is het hele grondgebied van Rusland getroffen door hongersnood . Al in 1819 kondigde het Comité van Ministers aan dat “rekening houdend met de uitgestrektheid en verscheidenheid van Rusland van zijn klimaatzones en bodems die het land nooit heeft gehad en geen honger zal hebben, hoe arm de oogst ook is. In sommige gebieden zou veel brood blijven ”. En dat is de reden waarom "met actieve broodhandel, gemakkelijk transporteren en verstandig verre bezoeken er geen honger of zelfs broodtekort kan zijn". Bron .
De conclusie is dat de hongersnood in Rusland door de mens kan zijn veroorzaakt.
Een medaillon ter nagedachtenis aan de hongersnood in 1816 in Duitsland
Met uitzondering van enkele foto's die de ramp van 1816 tonen, zijn er herdenkingsmedailles geproduceerd door Johann Thomas Stettner (1785-1872), het Beierse graf, over de hongersnood en dierbaarheid 1816 en 1817 in Duitsland.
Dezelfde graver produceerde 4 medailles op de rampen van 1816 en 4 medailles op de gunstige gebeurtenissen van 1817 met een verklarende tekst op de keerzijde en een medaille met prijzen voor de belangrijkste voedingsproducten vanaf 1816 op de keerzijde en 1771 op de keerzijde.
De tekst in het kort: in 1816 waren zware onweersbuien met hun luide donderslagen en levendige bliksemflitsen gebruikelijk. Hagelbuien zorgden voor de oogst en een zware storm verwoestte huizen en bomen. Vanwege gestage regenval was er een slechte graanoogst en hadden mensen sinds vroeg in de ochtend in de rij gestaan om wat brood te kopen.
In 1817 was het graangewas overvloedig, voer was er in overvloed. De bijzonderheid was dat er verschillende tarwekoppen op één halm waren. Dit was eerder gedocumenteerd. Het artikel “Catastrofe”: “In 1547 werd de kleine tarwe in verschillende vormen en soorten geoogst in Vlaanderen, drie mijl verwijderd van Gent. Sommige met bijbehorende tarwekoppen, sommige met gescheiden tarwekoppen, met 4, 8, 12, tot 15 tarwekoppen op een halm ”.
Deze medailles zijn misschien het enige significante bewijs van abnormale weersomstandigheden uit 1816 naast de tekstdocumenten die ik eerder heb genoemd. Er zijn ook enkele bronnen die op sommige plaatsen ongewoon kleurrijke zonsondergangen melden en als voorbeeld foto's van andere tijdsperioden nemen.
Bron:
Geen opmerkingen :
Een reactie posten