 |
| Realistisch beeld van een verschrikkelijk experiment |
We worden in Nederland door onze overheid afschuwelijk belazerd. Duizenden dieren worden bewust verhongerd of afgeschoten.
In dit artikel gaan we in op het voorbeeld van de Oostvaardersplassen (OVP) - een polder in Nederland dat is uitgegroeid tot een omstreden vlaggenschip voor het verwilderen van de natuur.
Op basis van het onderscheid tussen de verschillende soorten experimenten die worden voorgesteld.
Dit artikel is gebaseerd op een bespreking van de verschillen tussen laboratorium en veld experimenten om de praktijken en de politiek van het opnieuw verwilderen te onderzoeken.
De analyse is toegespitst op De Oostvaardersplassen, een vlaggenschip voorbeeld dat centraal staat in discussies over nieuwe natuurontwikkeling in Europa. Het artikel reflecteert op de bredere betekenis en potentie van deze wilde experimenten voor conserveringsdoeleinden.
JAMIE LORIMER & CLEMENS DROOGSSEN
Experimenten - echt en anders
Open een woordenboek en ga naar de ingangen voor 'experiment' en je tegenkomt dubbelzinnigheid.
In één populaire definitie wordt een wetenschappelijke procedure beschreven
om een ontdekking te doen, een hypothese te testen of een bekend feit aan te tonen.
Een tweede een gemeenschappelijke interpretatie is een gedragslijn die wordt gevolgd zonder zekerheid te hebben over de uiteindelijke uitkomst en waarschijnlijk verrassende resultaten te genereren.
Wat een experiment is duidelijk afwijkt.
Sociologen van de wetenschap hebben de eerste definitie in verband gebracht met laboratoria de wetenschap. De laboratoria stellen wetenschappers in staat om wilde aard te domesticeren en te creëren kunstmatige omgevingen.
De laboratoria stellen duidelijke ruimtelijke scheidslijnen tussen a vast
gecontroleerde omgeving en werelden die zij beweren te modelleren; theoretisch weergeven laboratoriumonderzoek dat niet van belang is voor de wereld.
Zij doen ook Inspectiediensten die kunnen bijdragen tot de productie van natuurlijke kennis en deze kunnen betwisten.
Maar...door de standaardisering van laboratoriumruimten kunnen wetenschappers op uiteenlopende locaties aannemen dat de voorwaarden "hier" gelijkwaardig zijn aan die "overal", en dus experimentele resultaten kunnen worden gegeneraliseerd.1
Dergelijke experimenten zijn zeldzaam in het veld, waar instandhouding grotendeels plaatsvindt. A hier geldt een andere opvatting van experimenten. In tegenstelling tot het lab is het veld gevonden", niet "gemaakt" en draagt "een idee van een onvervalste werkelijkheid" zojuist met zich mee naderen".2
Gecontroleerde manipulaties zijn zeldzaam en de veldwetenschap omvat de zorgvuldige selectie van geschikte omgevingen voor observatie en meting,
open te blijven staan voor verrassingen die de onderzoeksverwachtingen zouden kunnen doorkruisen bij veelbelovende manieren. De bevindingen zijn vaak plaatsgebonden. Veldsites zijn zichtbaarder en openbaarder dan laboratoria. Het verwerven van autoriteit binnen hen impliceert het onderhandelen met een brede serie van maatschappelijke groepen en vormen van expertise - zoals boeren, jagers en burgerwetenschappers.
Tot slot zullen interventies op het terrein reële gevolgen hebben.
Tabel 1 geeft een overzicht van de contrasterende eigenschappen van laboratorium- en veldproeven.
Vele vormen van toegepaste wetenschap tussen lab en veld en krijg autoriteit van elk.3
Vaak wordt de wetenschap beoefend zonder theorie of zelfs testbare hypothesen, zijn doordrenkt van lokale waarden en moet worstelen met onvoorspelbare en verrassende materialen.4
Meer fundamenteel, de alomtegenwoordigheid van de moderne wetenschap - in termen van zowel de kennis die zij heeft voortgebracht en de gevolgen die zij heeft teweeggebracht, de grens tussen het laboratorium en het veld zijn gewist
We leven in een wereld die wordt gekenmerkt door realistische wereldproeven'5
, waarbij we allemaal betrokken moeten zijn (maar vaak niet betrokken zijn) bij
beraadslagen over hun gedrag en gevolgen.
In dit artikel gaan we in op het voorbeeld van de Oostvaardersplassen (OVP) - een polder in Nederland dat is uitgegroeid tot een omstreden vlaggenschip voor het verwilderen van de natuur.
Op basis van het onderscheid tussen de verschillende soorten experimenten die worden voorgesteld.
Hierboven behandelen we de volgende drie spanningspunten die hiermee verband houden voorbeeld: of het gebied wordt begrepen als Ontwikkeld of gemaakt, het relatieve belang gehecht aan orde en verrassing in het beheer en de betrokkenheid van mensen en belanghebbenden in de besluitvormingsprocessen van het management. Door middel van een taxatie van wat er gebeurt bij OVP onderzoeken we het potentieel van dergelijke wilde experimenten voor behoud van verwilderde gebieden.6
Accidentele ecologie van de Oostvaardersplassen
De OVP is een openbare 5500ha polder ten noorden van Amsterdam. De
Het land werd in 1968 uit de zee gewonnen en was bestemd voor industriële ontwikkeling.
Dit is niet gebeurd en het terrein is verlaten, wat heeft geleid tot het ontstaan van een moerasgebied. Deze werd gekoloniseerd door grijze ganzen, van wie het graasgedrag bosontwikkeling heeft voorkomen en leefomgeving heeft gecreëerd voor een reeks zeldzame en trekkende soorten vogelsoorten.
In 1983 was de OVP aangewezen als natuurreservaat.
Het zou eerst worden beheerd door de landaanwinningsautoriteit voordat zij de verantwoordelijkheid zouden worden van Staatsbosbeheer. Het managementteam van de locatie, met inbegrip van de ecoloog Frans Vera, introduceerde paarden-, rundvee- en edelherten populaties om
de "natuulijke begrazing" door de ganzen te ondersteunen. Deze dieren worden geleidelijk aan 'gededomesticeerd', het ontwikkelen van gedrag en het creëren van ecologieën waarvan wordt beweerd dat ze de analogie van Europa aan het einde van het Pleistoceen zouden benaderen.
Geïnspireerd door zijn ervaringen bij OVP en zijn promotieonderzoek publiceerde Vera een boek dat een nieuw paradigma geschetst voor de Europese paleo ecologie en (bijgevolg) de natuur behoud.7
Hij bestrijdt de orthodoxe veronderstelling dat het climaxevenwicht
de vegetatie van West-Europa aan het einde van het Pleistoceen een gesloten kroonlaag hoogbos was" en stelt een alternatief, niet-lineair model voor voor de verschuiving van bos- en weidegrond landschappen die gedeeltelijk open worden gehouden door de begrazing van grote herbivoren.
Het toeval van de OVP bood een unieke gelegenheid om te 'experimenteren met grote hoefdieren die in het wild leven"8
Hij kon zijn alternatieve ecologische hypothese te testen om aan te tonen dat de gevolgen daarvan voor het beheer van in het wild levende dier- en plantensoorten zou werken.
Het OVP-experiment hielp om een paradigmaverschuiving in de Nederlandse natuurbescherming te verkrijgen in de richting van 'natuurontwikkeling', engineering
"Nieuwe natuur' met grote herbivoren in een genetwerkte 'ecologische hoofdstructuur'."
Het OVP-experiment is controversieel gebleken in Nederland en in heel Europa.
Traditionele natuurbeschermers vrezen het verlies van habitats voor zeldzame soorten, dierenbeschermers zich zorgen maken over de ethiek van de-dominantie, landbouwers en andere burgers op het platteland is bezorgd over de teloorgang van cultuurlandschappen, terwijl wetenschappers de waarheidsgetrouwheid betwisten van Vera's paleoecologie en zijn nut als ecologische basislijn.
Het beheer van de OVP is onderworpen aan twee onderzoeken door internationale commissies verzameld door de Nederlandse regering. Een groot deel van dit debat draait om de vraag hoe OVP moet worden opgevat als een experiment en kan dus op nuttige wijze worden verkend door te verwijzen naar de drie volgende elementen assen voor onderzoek die hierboven werden geïntroduceerd.
Gevormd
Vera en zijn collega's presenteren OVP als een ideaal laboratorium om een wetenschappelijke
veronderstelling. Het land is letterlijk gemaakt; gemaakt van de zee als onderdeel van de
grootste kunstmatig eiland ter wereld. Zonder enige cultuurhistorie is het terrein en
hydrologie kan worden gebeeldhouwd met dijken, pompen en graafmachines. Aangezien de site is omheind
en diepgeworteld, kunnen flora, fauna en de toegang van de mens worden gecontroleerd. Echter, de
wetenschappelijke legitimiteit van OVP als locatie om Vera's paleoecologische hypothese te testen (en
op grond waarvan de resultaten kunnen worden opgeschaald) als analoog aan die van de Commissie moet worden beschouwd.
in het wild levende "gevonden" gebieden (verleden en heden). Ze hebben het menselijk ingrijpen gebagatelliseerd,
de nadruk te leggen op het opgeven van het land, de "eigenzinnige" of "spontane" natuur
van de ecologie en de daaropvolgende ontdekking door natuurbeschermers. Geschiedenis van de
site toeschrijven grote keuzevrijheid aan de ganzen en latere herbivoren als architecten van
ecologische verandering.
Critici van het OVP-experiment hebben paradoxen aan het licht gebracht die de gevonden
of de status is toegekend. Bijvoorbeeld, commentatoren sympathiek voor de landbouw en
jacht lobby wonen op hekken en overstromingsbeheer, met als argument dat de kunstmatigheid van
OVP ondermijnt de authenticiteit ervan. Nederlandse en Britse ecologen daarentegen
met de presentatie van OVP als lab. Zij betwisten de mate van controle die
is uitgeoefend en de mate waarin de bevindingen veralgemeend kunnen worden 9 .
OVP is
worden aangeboden als een afzonderlijke plaats en niet als een generiek laboratorium.
Mede naar aanleiding van deze kritiek hebben voorstanders getracht verder te gaan dan de
laboratoriumveld binair. Hier zetten ze OVP op als model voor conservering in het kader van
nieuwe ecosystemen, waar een kunstmatig onderscheid minder gewicht in de schaal legt. Bijvoorbeeld Vera
zijn paleoecologische basislijn niet langer presenteert als een authentieke terugkeer naar een prehistorische
wilde natuur, maar dan wel als dynamische 'referentie' voor toekomstig beheer. Emma Marris
luidt het OVP-experiment in als exemplarisch voor conservering op een 'voddenbol'.10
Voor Wild Europa vereist dit een terminologische verschuiving van 'ongerept' naar 'ongerept'.
'ongetemd'.11 Hierbij ligt de nadruk op processen, die Rewilding Europe beargumenteert
dient "om herwilding te benadrukken als een concept dat niet gericht is op de vaste conservering
van bepaalde soorten, habitats of a priori verloren landschappen, maar opent eerder voor (sic) de
het voortdurend en spontaan creëren van habitats en ruimte voor soorten".12
Het lab-veld en de made-found onderscheid kwam ook naar voren in een verwante controverse over de legitimiteit van experimenten met runderen en paarden bij OVP. Als de oerossen en de tarpan zijn uitgestorven, Vera selecteerde "back-bred" dieren met winterhard natuur en wilde esthetiek als zijn surrogaat runderen en paarden grazers. Vrijgegeven van de met de landbouw verband houdende vormen van diermanagement moeten zij worden gededomesticeerd zelf de 'Serengeti achter de dijken' te creëren die opkomt voor denkbeeldig.13 Dierenwelzijnsactivisten betoogden echter dat deze herbivoren niet in het wild 'gevonden' zijn, noch uit eigen beweging zijn aangekomen. Het zijn geprefabriceerde dieren, afkomstig uit dierentuinen en opgesloten in het reservaat. Zij moeten derhalve onderworpen zijn aan de dierenwelzijnsvoorschriften die gelden voor experimenten in de kunstmatige dierhouderij ruimten zoals laboratoria, boerderijen en slachthuizen.
Hoewel ze hun beleid met succes verdedigden voor de rechtbank, charismatische dieren sterven in de voorsteden al snel veranderde in een public relations ramp voor de SBB de OVP managers. Er werd een compromis bereikt waarbij een natuurliefhebber, gewapend met een geweer en geluiddemper, patrouilleert de OVP en identificeert en doodt dieren van wie het lichaam
de toestand en het gedrag wijzen erop dat zij de winter niet zouden overleven. Dit heeft in de volksmond aangeduid als bevolkingscontrole met het 'oog van de wolf'. In de praktijk dus er is weinig bekend over het gedrag van wilde runderen en paardachtigen (laat staan over hun interacties) met wolven), de wetenschappelijke criteria die worden gebruikt om de conditie van individuele runderen te beoordelen en paarden zijn aangepast aan die welke worden gebruikt om het welzijn van landbouwhuisdieren te beoordelen. A Hier zijn nieuwe betrekkingen ontstaan waarin praktijken worden gecombineerd die verband houden met sites gevonden en gemaakt.
Verrassing van orders.
Enkele van de meest opvallende verschillen tussen opnieuw wikkelen bij OVP en de conservering praktijken die in een groot deel van Noordwest-Europa worden toegepast, hebben betrekking op de manier waarop terreinbeheerders
omgaan met verrassingen. Het dominante evenwichtsmodel van de Europese instandhouding stelt zich landschappen voor die neigen naar een gesloten luifelbos dat momenteel wordt gehouden in de opschortende werking van de land- en bosbouw, waarvan de lage-intensiteitsversies veel opleveren van wat wordt gewaardeerd als biodiversiteit. Deze geordende biogeografie zorgt voor een structuur voor het identificeren, monitoren, onderzoeken en voeden van verschillende soorten en habitats.
Ecologieën zijn hier lineair en kunnen gekend en voorspeld worden. Hypothesen kunnen zijn afgeleid en getest. Verrassingen zijn abnormaal.
Vera is één van een aantal ecologen en natuurbeschermers die dit paradigma betwisten.
Vera stelde zijn alternatieve 'theorie van de cyclische omzet van vegetaties' voor met zijn dynamische "ecologische referentie" van het bosweidelandschap14
mogelijk worden gebruikt om hypothesen vast te stellen voor het testen in de veldproeven bij OVP.
Wat misschien wel het meest verrassend en anders is aan OVP, is het gebrek aan voorspelling.
en het beheer dat heeft plaatsgevonden. Tot voor kort waren er geen doelstellingen,geen modellen en geen expliciet actieplan.
Deze afwezigheid is mede te wijten aan een gebrek aan interesse in (en dus financiering van) het milieu.
de wetenschap van de overheidsinstanties die eigenaar en beheerder zijn van de site. Meer fundamenteel, suggereert het een heel ander ethos ten opzichte van experimenten in het veld. Dit is gekenmerkt door een bewust verlangen om te ontsnappen aan enkele van de ordeningspraktijken die kader Europese conservering. OVP werd beroemd als bron van verrassingen en degenen die geïnteresseerd waren in de ecologie ervan waren graag voeden en leren van de onbedoelde ecologische processen. Bijvoorbeeld, de terugkeer van aas in de vorm van dode herbivoren moedigden een paar zeldzame zeearenden in wit staart aan om (formeel) hieronder te nestelen de zeespiegel, met ongeanticipeerd gedrag van ornithologen.
De uitdagingen van een dergelijk speculatief beheer van in het wild levende dier- en plantensoorten zijn wellicht het duidelijkst wordt getoond in de inspanningen van natuurbeschermers bij OVP om te voldoen aan Natura 2000
wetgeving die natuurbescherming in Europa regelt. Natura 2000 schrijft een natuurlijk natuurgebied voor orde gebaseerd op het samenstellingsideaal van een premoderne ecologie. Het identificeert een lijst van zeldzame en bedreigde soorten en habitats die moeten worden bewaakt en gemodelleerd, enbeheerd. OVP herbergt een groot aantal Natura 2000-doelsoorten, met name vogels.
Het is een speciale beschermingszone. Maar natuurbeschermers bij OVP zijn op zoek naar niet-lineaire ecologische processen, niet alleen patronen van soorten. Dit heeft voor problemen gezorgd. In 1996 de populatie van zeldzame lepelaars bij OVP gedaald van 300 broedparen naar nul, waardoor bezorgdheid onder de externe ornithologen die het ontdekten. Er werden beschuldigingen geuit
dat de toename van vossen bij OVP als gevolg van het hoge gehalte aan aas heeft geleid tot tot aan de ineenstorting. Er werd gepleit voor een wijziging van de bezettingsdichtheid en de hydrologische omstandigheden regimes. Uiteindelijk stuiterde de bevolking bij OVP terug en veel ontheemden
lepelaars bleken het weidse landschap te hebben gekoloniseerd.
analyse en modellering om huidige processen in kaart te brengen, toekomstige trends te voorspellen en drempelwaarden vast te stellen voor aanvaardbare wijzigingen".15
Een groot deel van dit advies heeft tot doel OVp's in te voeren om in overeenstemming zijn met de gangbare praktijk. Het is bedoeld om de voorwaarden van onzekerheid te omzeilen en de onzekerheid die kenmerkend is voor het huidige managementregime te rationaliseren.
Publieke betrokkenheid
De SBB heeft zich terughoudend opgesteld ten aanzien van het betrekken van geïnteresseerde Nederlandse belanghebbenden bij de bovengenoemde controverses. Onderzoeken van het karakter van publieke betrokkenheid bij
dit experiment, zullen we kort gebruik maken van een onderscheid aangeboden door de socioloog van wetenschap Michel Callon en zijn collega's tussen 'afgezonderd onderzoek' en 'onderzoek in het wild". Het uitgesloten onderzoek, stellen zij, kan in laboratorium en gebied plaatsvinden en een belangrijke rol speelt, maar met het publiek in contact moet worden gebracht door onderzoek in het wild. Het gaat hierbij om technieken voor 'dialogische democratie' die 'faciliteren van en organiseren van een intensief, open en kwalitatief hoogstaand publiek debat'16 waar mensen met diverse deskundigen bijeenkomen om specifieke evenementen, beleidsinitiatieven of sites te bespreken. We kunnen verkennen dit onderscheid, waarbij de nadruk moet worden gelegd op de controverses over het beheer van de grote herbivoren bij OVP.
De Nederlandse regering reageerde op de controverse over het beheer van dieren door de samenstelling van het panel van deskundigen, dat met het onderzoek van de kwestie was belast, en het adviseren van de minister over de wijze waarop dit kan worden verbeterd. Zij maakten aanbevelingen in hun eerste verslag in 2006. Het panel werd teruggeroepen tijdens de strenge winter van 2009, toen de controverse weer oplaaide en de verantwoordelijke minister werd gedwongen vragen over OVP in de Tweede Kamer te beantwoorden. Zij publiceerden hun tweede verslag in 2010. In het kort argumenteerde het panel dat de SBB niet een legitiem (laboratorium-)wetenschappelijk experiment.
Eerst beroepen ze zich op de criteria die gebruikt worden om teruggetrokken onderzoek te evalueren, om te stellen dat de SBB niet te voldoen aan het fundamentele vereiste van toekomstige vervalsing en het volledige bekendmaking van gegevens.
Zij suggereren dat er niet genoeg transparantie in de het verzamelen en publiceren van gegevens om dit als een rigoureus laboratoriumexperiment te kwalificeren.
Wat de publieke dimensies van de OVP-controverse betreft, neemt de ICMO vervolgens de SBB mee naar de taak om de "betrokkenheid van de belanghebbenden", die zij uitdrukkelijk bepleiten, niet uit te voeren
hun eerste verslag. Dit is een vernietigende kritiek. Onder Callon en collega's is OVP niet 'afgezonderd' genoeg om als wetenschap te kwalificeren of 'wild' genoeg om democratisch te zijn.
Een groot deel van de kritiek van de ICMO op de SBB is gebaseerd op het feit dat zij er niet in zouden slagen om de SBB onder controle te krijgen.
Manieren waarop het beheer van OVP openbaar en zichtbaar is gemaakt, niet met de openheid van de beheersprocedures zelf. De focus ligt hier op het gebied van de veiligheid en de gezondheid van de mens educatie van het publiek, waarbij een beroep wordt gedaan op verschillende "communicatiedeskundigen" om de bevindingen voor extern publiek. Naar aanleiding van deze kritiek heeft de SBB en andere herformuleringen pleitbezorgers zijn het offensief aangegaan en hebben de zichtbaarheid van het gebied vergroot door film en fotografie. De toegang tot de OVP via jeepsafari's en vogelkijkplaatsen is
die worden gepromoot, met inbegrip van exclusieve boekingen voor privé venementen van het hoogste niveau. Terwijl deze beelden en praktijken vormen een vorm van publieke betrokkenheid, ze blijven OVP te presenteren als een site die toegankelijk is voor en bekend is bij een kleine groep wetenschappers.
Deze pogingen hebben het Nederlandse publiek tot op zekere hoogte weten te overtuigen van de legitimiteit van het experiment, is de huidige aanpak rood gekleurd van het "tekort model" van het begrip dat het publiek heeft van wetenschap, dat in de de sociologie van de wetenschap.
Om Callon en de terminologie van zijn collega's te gebruiken, is de ICMO kenmerkend voor een "delegatief" model van democratie dat berust op de "aggregatie" van reeds bestaande expertise om een reeds bestaande vraag te beantwoorden. Er is hier weinig bewijs van hun dialogisch' onderzoeksmodel in het wild waarin collectieve besluitvorming naar voren komt
door middel van een deliberatief proces. Wilde experimenten OVP is in veel opzichten een anomalie in natuurreservaten, die over het algemeen
opgevat als 'gevonden' analogieën van een prehistorisch of premodern verleden. OVP is gepresenteerd als een op maat gemaakte site voor het kennen van en experimenteren met een onzekere toekomst.
Het is onbewoond en ongecultiveerd, maar het is niet gezuiverd. Het is hybride, in de zin van dat het een kunstmatige vereniging van mensen en wilde dieren is. Het dient als inspiratiebron en katalysator voor de proactieve "ontwikkeling" van "new natures". Zo begrepen OVP is een manier om de verlammende politiek van de paradox te ontstijgen door die veel moderne conservering vaak vast komt te zitten. Er is, en er is nooit een singuliere natuur zijn geweest waar we op kunnen terugkomen of waartegen we de authenticiteit van een vermeende reconstructie. OVP biedt een alternatief voor het muffe gevonden-gemaakt onderscheid waarvan dergelijke paradoxen afhangen. Het biedt ruimte voor
wildernis zonder de ontmoedigende geografische zuiverheid van de wildernis.
De OVP-casus sluit het best aan bij de tweede definitie van een experiment die is geschetst aan het begin van het artikel. Hoewel de eigentijdse ecologie van OVP wordt voorgesteld als een test van de hypothese van Vera, in de praktijk wordt het gewaardeerd om zijn vermogen om te verrassen. Bevrijd van
de beheersvoorschriften in verband met het waarborgen van de convergentie naar een evenwicht Natuur, OVP genereert niet-analoge gebeurtenissen, gedragingen en ecologieën.
Wat er bij OVP gebeurt, lijkt dan ook veel te bieden te hebben.
het milieu in het antropoceen. Milieu's losgekoppeld van een vaste natuur
en in het wild buiten het laboratorium opereren (of gelijkwaardige computermodellen) van nature politiek van aard zijn. Ecologie zonder evenwicht biedt weinig universele criteria voor identificatie van mislukkingen of voor het specificeren van ongewenste toekomstscenario's, hoe eigenzinnig ook.
Veel van de lokale tegenstanders van wat er op de OVP gebeurt, verdedigen duidelijk specifieke aard, zoals die in verband met het welzijn van dieren, de toekomst van zeldzame vogels of de teloorgang van hun cultuurlandschappen. Deze zijn bekend en prijzenswaardige politieke projecten met hard bevochten territoriale en wetgevende voordelen.
Er bestaat een reëel risico dat opnieuw inrichten, met zijn ecologie van verrassingen voor onbepaalde tijd onopzettelijk diegenen in de kaart spelen die ze verwijderd willen zien. Als
Het is dan ook van cruciaal belang dat we een aantal bredere debatten over de toekomstige politieke toekomst in het oog houden.
ecologie van Europa die zal bepalen hoe het wild zich zal ontwikkelen.
De OVP is een legitiem voorbeeld geworden voor de ambitieuze continentale herinrichting strategie genaamd Rewilding Europe. Dit vraagt om een paradigmaverschuiving in conservering beleid (en subsidie) weg van het huidige model van "land delen" naar een meer gescheiden model van "land sparing". Deze verschuiving zou intensivering vereisen (of voortzetting van de wereldwijde uitbesteding) van de landbouw en het opgeven van de formulieren
van de landbouw die momenteel elders wordt bedreven. De ecologische verdiensten van deze verandering zijn op dit moment onderwerp van veel discussie. Zijn mogelijke toekomstige geografieën en politieke.
De ecologieën zullen de komende jaren in Brussel achter gesloten deuren worden uitgedreven.
Hervorming van het gemeenschappelijk landbouwbeleid. In het huidige klimaat van bezuinigingen, opnieuw inrichtenkon een geschikte glans voor het snijden van dure subsidies aanbieden, die waargenomen afstand doen beperkende instandhoudingsmaatregelen en zelfs de versnelde tenuitvoerlegging van
markten voor ecosysteemdiensten.
References and notes
1. See for example Gieryn T (2006) City as Truth-Spot: Laboratories and Field-Sites in Urban Studies Social Studies of Science 36 5-38; Kohler R 2002 Landscapes & labscapes: exploring the lab-field border in biology University of Chicago Press Chicago
2. Gieryn, City as truth spot, page 6
3. Gieryn, (2006)
4. See for example Rheinberger H-J (1997) Toward a history of epistemic things: synthesizing proteins in the test tube Stanford University Press Stanford
5. Krohn W and Weyer J (1994) Society as a laboratory: the social risks of experimental research Science and Public Policy 21 173-183
6. A longer, academic version of this paper has been published elsewhere. See Lorimer, J. and Driessen, C. (2014) Wild experiments at the Oostvaardersplassen: rethinking environmentalism for the Anthropocene. Transactions of the Institute of British Geographers, 39(2): 169-181.
7. Vera F (2000) Grazing Ecology and Forest History CABI Publishing Wallingford
8. Vera, Grazing ecology, xv
9. Birks H (2005) Mind the gap: How open were European primeval forests? Trends in Ecology and Evolution 20 154-156; Hodder K, Bullock J, Buckland P and Kirby K 2005 Large herbivores in the wildwood and modern naturalistic grazing systems English Nature Research Report No. 648 English Nature, Peterborough
10. Marris E (2011) Rambunctious garden: saving nature in a post-wild world Bloomsbury New York 11. Wild Europe (2010) Wild Europe Field Programme; a Field Programme for creating European Wilderness. Poster available at www.wildeurope.org/index.php?option=com_content&view=article&id=13&Itemid=24 [accessed 16th October 2012] 12. Rewilding Europe (2012b) Rewilding as a tool, and the role of science Available at http://rewildingeurope. com/news/articles/rewilding-as-a-tool-and-the-role-of-science/ Accessed
12 October 2012
13. See van den Belt H (2004) Networking nature, or Serengeti behind the dikes History and Technology 20 311-333
14. Vera, Grazing ecology and forest history
15. ICMO 2006 Reconciling Nature and human interests. Report of the International Committee on the Management of large herbivores in the Oostvaardersplassen (ICMO) Wageningen, page 13
16. Callon M, Lascoumes P and Barthe Y (2009) Acting in an uncertain world: an essay on technical democracy MIT Press Cambridge, Mass. Page 178
Jamie Lorimer is Associate Professor at the School of Geography and the Environment, University of Oxford. Jamie.lorimer@ouce.ox.ac.uk
Clemens Driessen is a philosopher and cultural geographer working at Wageningen University. clemens.driessen@wur.nl
BRON: geog.ox.ac.uk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten