Aan het begin van de schepping van de wereld en lang vóór de zonde die Eva ten val bracht, spreidde een frisse groene struik haar brede bladeren uit aan de oever van een riviertje. De zon die toen nog jong was, en moe van zijn eerste inspanningen, ging langzaam onder, en trok een sluier van nevels rondom zich en hulde de aarde in diepe en donkere schaduwen.
Toen zag men op een tak van de struik een bescheiden bloemetje ontluiken. Ze had noch de frisse schoonheid van een roos, noch de prachtige en majestueuze trots van een mooie lelie.
Nederig en bescheiden, opende ze haar bloemblaadjes en wierp een bezorgde blik op de wereld van de grote Boeddha.
Alles was koud en donker om haar heen! Rondom haar, gebogen aan hun lenige stengels,sliepen haar metgezellen; haar kameraden, dochters van dezelfde struik, wenden zich af van haar blik; de nachtvlinders, wispelturige
minnaars van bloemen, rustten maar even op haar borst, en vlogen al snel weg naar mooiere bloemen. Een grote kever sneed haar bijna in tweeën toen hij zonder pardon over haar heen klom, op zoek naar een rustplaats voor de nacht.
En de arme bloem, bang geworden door haar afzondering en eenzaamheid te midden van die onverschillige menigte,liet haar kopje treurig hangen en liet als traan een bittere dauwdruppel vallen.
Maar zie, een kleine ster begon te glinsteren aan de donkere hemel. Zijn schitterende stralen, helder en liefdevol, drongen door in de sfeer van duisternis, en plotseling voelde de verweesde bloem zich verkwikt en verfrist als door weldadige dauw.
Ze kwam weer tot leven en hief haar bloemkroon op en zag de vriendelijke ster. Ze ontving zijn stralen op haar borst, trillend van liefde en dankbaarheid.
Ze hadden haar een nieuw leven geschonken.
De dageraad met haar bleekrode glimlach verdreef geleidelijk de duisternis, en de ster werd verzwolgen door een zee van licht die door de dagster werd verspreid.
Duizenden bloemen begroetten hem om hem te behagen, en baadden zich gretig in zijn gouden stralen.
Hij richtte deze ook op de kleine bloem; de grote ster omringde haar metzijn vlammende kussen.
Maar nog vol herinnering aan de avondster en zijn zilver fonkelend licht, reageerde de bloem maar koeltjes op het vertoon van de trotse zon.
Ze had nog steeds de zachte en liefdevolle gloed van de ster voor ogen, ze voelde nog steeds in haar hart de weldadige dauwdruppel, en keerde zich af van de verblindende stralen van de zon; ze sloot haar bloemblaadjes en ging slapen, genesteld in het dichte gebladerte van de moederstruik.
Sindsdien werd de dag nacht voor die arme bloem en de nacht werd dag. Zodra de zon opkomt en hemel en aarde met zijn gouden stralen overspoelt, wordt de bloem onzichtbaar, maar zodra de zon onder is, en de kleine ster een hoekje van de donkere horizon doorboort en verschijnt, begroet de bloem hem met vreugde, speelt met zijn zilveren stralen, en neemt met grote teugen zijn zachte gloed in zich op.
Het eerste vriendelijke woord, de eerste liefdevolle streling, die haar pijnlijke hart beroert,schiet daarin diep wortel; en diep bewogen door één aardig woord, blijft ze onverschillig voor het gepassioneerde vertoon van het hele universum.
Ook al is de eerste zoals vele andere, en ook al gaat hij verloren tussen duizenden andere sterren zoals hij, het hart van de vrouw weet hem te vinden, dichtbij of ver weg; ze zal met liefde en belangstelling zijn bescheiden weg volgen, en zal haar zegeningen sturen tijdens zijn reis.
Ze begroet misschien de trotse zon, en bewondert zijn luister, maar haar hart zal altijd, loyaal en dankbaar, toebehoren aan één enkele ster.
Bron: Theosofie.net
H.P. Blavatsky
Geen opmerkingen:
Een reactie posten