We hadden ieder voor ons precies uitgezocht bij wie we zouden gaan integreren.
De aankomst was hard, met veel gedoe kwamen we op aarde, als erg kleine onbeholpen wezens, hier zouden we het moeten gaan maken, maar eerst zouden we op moeten groeien, leren lopen leren praten, èn luisteren. enz.
We hadden al onze bagage bij ons, maar de opvoeding bleek net iets anders te liggen dan de dingen die we al wisten.
We leerden lopen, lachen netjes praten, en zeker niet zeggen wat we dachten, maar zeggen en doen wat van ons verlangd werd.
Het dier dat we meegenomen hadden en bij ons liep bestond niet voor onze opvoeders, en was onzin, moesten we maar vergeten.
Toen we eenmaal zo oud waren, werden ons van allerlei beperkingen opgelegd en wat we wisten afgeleerd, het bleek dat er méér waarheden bestonden dan we voor mogelijk hielden maar de onze zat daar niet bij, die onzin moesten we maar vergeten zeiden ze, het zou mooi worden dat iedereen maar mocht denken en zeggen wat je wilde.
Een hoop van ons begonnen toch herinneringen te krijgen aan waar het allemaal begon, ver voor onze reis en gingen weer op zoek naar de bron, met degenen die waar we mee vertrokken hadden wel afgesproken dat we elkaar weer zouden ontmoeten, maar op die plaatsen was niemand meer terug te vinden laat staan dat je de plaatsen nog terug vond.
Langzaam maar zeker kwamen we de echt heilige en belangrijke plaatsen weer tegen. Maar die plaatsen werden niet meer als zodanig beschouwd, maar meer als achterlijke bezienswaardigheden uit het verleden die werden uitgebuit.
De aarde is intussen verworden tot één groot pretpark, waar zoveel te doen is dat we vooral niet meer afgeleid kunnen worden door onze herinneringen en zeker niet de kans krijgen om ons af te vragen dat waar we nu mee bezig zijn of dat wel normaal is.
Daarbij kwam nog dat ze bijna iedereen zover gekregen hadden tot het aangaan van relaties met rechten en plichten waar nauwelijks aan te voldoen is.
Ook verzamelen van materiaal en bezittingen werd ons aangeleerd, waarvan achteraf bleek dat dat dus helemaal niet van jou was en je nagenoeg de rest van je leven voor zou moeten werken, net géén slavernij want je had er tenslotte zelf voor gekozen.
En toen pas werden we ontevreden, terwijl we alles bij ons hadden toen we hier kwamen hebben we dat allemaal verloren of is ons afgenomen en is vervangen door allerlei zaken waar we alleen maar afhankelijk van kunnen zijn.
Nu is het dus tijd dat degenen die dit ook zo ervaren de weg terug zoeken naar elkaar, elkaar weer respecteren, proberen te herinneren wat we wisten, weer deel uitmaken van het universele geheugen en bewustzijn, weer leren wat we wel en niet kunnen eten, jezelf genezen voor zover mogelijk, weer zorgen dat je weer een levend wezen wordt.
De kennis is er nog steeds, je innerlijke macht ook, keer om, wordt weer gezond van lijf leden en ziel.
Nu hier en waar je maar kunt. Samen kunnen en zullen we het redden de mogelijkheden liggen voor het oprapen over de grenzen van “the unseen worlds” daar zullen we elkaar weer ontmoeten
© Navarro 2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten